Ορφικός Ύμνος στον θεο Πάνα.

Γυναίκες–Άντρες, Θύματα και Θύτες

• Στην ομηρική «Οδύσσεια», ο Οδυσσέας, όταν κατέβηκε στον Άδη (με οδηγίες της Κίρκης), έδωσε στην Ιοκάστη να πιει αίμα για να μάθει τη ζωή της, όταν πήγε για να πάρει χρησμό από τον νεκρό Τειρεσία, άρα πιθανολογείται πως η Ιοκάστη γνώριζε, πως πλάγιαζε με τον γιό της κάνοντας παιδιά από μια αιμομικτική συνεύρεση.

• Πως τώρα ο Φρόυντ καταφέρνει να μας φορτώσει τα ανομήματα της Ιοκάστης και των παιδιών της μόνο το σχιζοφρενές μυαλό ενός εμπαθούς μισογύνη, Επιτυχημένου Ψυχοπαθούς γνωρίζει. !!! Αλλά όχι, δεν είναι οι γυναίκες όπως ο ψυχοπαθής Φρόυντ και οι όμοιοι του που επιδιώκουν να μας επιβάλλουν. Υπάρχει και η άλλη οπτική που εξυψώνει την γυναίκα, αλλά την γυναίκα πολεμίστρια και όχι την κουφιοκέφαλη ανόητη μπιμπο ..

• «Τα παιδιά της Ιοκάστης» είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο που γράφτηκε το 1980 απ’ την ψυχαναλύτρια Κριστιάν Ολιβιέ η οποία, αναλύει τον αέναο πόλεμο των δύο φύλων, από πού πηγάζει, πώς διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά και πώς μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να διαβάσουμε προσεκτικά τι συμβαίνει και γιατί η γυναίκα υποφέρει στην κοινωνία των ανισοτήτων, ενώ ο άντρας ζει με την ψευδαίσθηση του δυνατού.

• Η ανάπτυξη του αγοριού: Ο γιός αντιπροσωπεύει πραγματικά για τη μητέρα μια μοναδική ευκαιρία να δει τον εαυτό της με αρσενική μορφή: αυτό το παιδί το γεννάει η ίδια αλλ’ ανήκει στο άλλο φύλο, πράγμα που ωθεί τη γυναίκα να πιστέψει στο πανάρχαιο και πανανθρώπινο όνειρο «του ερμαφρόδιτου», που τόσο συχνά απεικονίζεται στην ελληνική γλυπτική με τη μορφή του «ανδρογύναιου». Μα δείτε λοιπόν πόσο περήφανα τον κρατάει αυτόν τον γιό που ήρθε να τη συμπληρώσει – όπως κανένας άλλος δεν μπορεί! Κοιτάξτε την έκφραση της πληρότητας στο πρόσωπο όλων αυτών των «παρθένων με το βρέφος!» Όλες οι «παρθένοι» της ιταλικής αναγέννησης δεν είναι παρά ύμνοι στη γυναίκα – μητέρα, που βρίσκει ευτυχία και ολοκλήρωση χωρίς τη μεσολάβηση του πατέρα.

• Αυτός έχει σ’ αυτήν την περίπτωση αναχθεί σε μύθο. Πατέρα – Θεέ… Αντρική θρησκεία, θρησκεία που την επιβάλλουν οι άντρες, μη αναγνωρίζοντας στη γυναίκα άλλο δικαίωμα απ’ το να τους φέρνει στον κόσμο. Οιδιπόδεια θρησκεία, αφού εξαφανίζει τον πατέρα για χάρη της μητέρας (όπως γίνεται και στις μέρες μας). Η μητρότητα είναι ο χαμένος παράδεισος του άντρα. Κι η απώλειά του τον ενοχλεί τόσο ώστε θέλει να τον εξουσιάζει, να τον καθορίζει. Αφού ο ίδιος δεν μπορεί να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, θέλει να είναι τουλάχιστον εκείνος που θ’ αναγκάζει τον «άλλον» να το κάνει. Η γυναίκα «μένει» έγκυος κατά τη γνωστή έκφραση.

• Απότομα, λες και… μένει στον τόπο! Λες και δεν μπορούσε να το προβλέψει, λες και «μένει» έτσι για όλη της τη ζωή. Οι άντρες κυριολεκτικά λυσσάνε γύρω απ’ το πρόβλημα της μητρότητας και της έκτρωσης. «Κατασκευάζουν» τη μητέρα για να εξαφανίσουν τη γυναίκα: δεν της δίνουν ούτε το δικαίωμα ν’ αποφασίσει αν θέλει ή όχι παιδί, αποφασίζουν εκείνοι στη θέση της. Εκείνη δεν έχει λόγο σ’ αυτό το θέμα.

• Πόσο έχουμε υποφέρει εξαιτίας των μύθων και του φθόνου που νιώθει ο άντρας για τη γόνιμη μήτρα μας! Είναι λοιπόν τυχερή η γυναίκα που έκανε γιό! Όμως ο Lacan της θυμίζει με κακία ότι «η γυναίκα δεν αποτελεί ΟΛΟΝ» για να μην τύχει και βρεθεί ούτε για μια στιγμή σ’ αυτή τη θέση που τόσο ζηλεύει ο άντρας – καταδικασμένος καθώς είναι εκείνος στη μοναξιά του ΕΝΟΣ. Μα όχι, ησυχάστε, δεν αποτελεί «ΟΛΟΝ» αυτή η μητέρα γιατί το αγοράκι της δεν είναι εκείνη ούτε της ανήκει. Ακόμα και αν πιστέψει για μια στιγμή πως απέκτησε και το άλλο φύλο, ο γιός της δε θ’ αργήσει να τη βγάλει απ’ την πλάνη: η αντίσταση του αγοριού θα γίνεται όλο και πιό επίμονη και βίαιη όσο η μητέρα του θα εξακολουθεί να πιστεύει πως «είναι ένα» μαζί του.

• Αν οι πρώτοι μήνες της εξάρτησης και της συμβίωσης μητέρας – παιδιού φαίνεται να περικλείουν λιγότερα προβλήματα για το αγόρι απ’ ότι για το κορίτσι, αυτό δε θα εξακολουθήσει να συμβαίνει και στην επόμενη περίοδο, της πρωκτικής αντίστασης και της αυτό – επιβεβαίωσης. Τις δυσκολίες θα τις αντιμετωπίσει το αγόρι τότε που θα πρέπει να προστατέψει τον εαυτό του απ’ τη μητρική φαντασίωση της συμπλήρωσης και ν’ αποκτήσει την ανεξαρτησία του, μιαν ανεξαρτησία που είναι αμφίβολο αν τη θέλει η μητέρα. Είναι φυσικό η γυναίκα να υποφέρει υποσυνείδητα όταν έρχεται η ώρα να παραιτηθεί απ’ το μόνο αρσενικό που είχε ποτέ κοντά της (αφού ο πατέρας δεν ασχολιόταν μαζί της κι ο άντρας της συνήθως λείπει). Το αγόρι έχει επομένως ν’ αντιμετωπίσει μια πρόσθετη δυσκολία, που ο Φρόυντ δεν την ανέπτυξε. Πρέπει να βγει απ’ το Οιδιπόδειο πολεμώντας ενάντια στη μητέρα του, που δε θέλει να τον αφήσει να την εγκαταλείψει. Εδώ αρχίζει λοιπόν ο μακροχρόνιος και δύσκολος πόλεμος ενάντια στη γυναικεία επιθυμία.

• Το αγόρι παίρνει για πρώτη φορά μέρος στον οιδιπόδειο πόλεμο των φύλων με αντίπαλο τη μητέρα του. Η μητέρα στην πραγματικότητα εκφράζει τους δικούς της φόβους όταν λέει στο γιό της: «μη φοβάσαι, θα μεγαλώσεις γρήγορα». Αυτό δεν είναι παρά ένας τρόπος να τον κρατήσει. Δεν είναι εξαιτίας αυτής της επιθυμίας της μητέρας που το αγόρι παραμένει «μικρό» για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα σε σχέση με το κορίτσι της ίδιας ηλικίας; Τα διάφορα τέστ δε φανερώνουν μιαν αξιοσημείωτη διαφορά ανάμεσα στο βαθμό ωριμότητας των δύο φύλων ως την εφηβεία κι ακόμα αργότερα; Αυτά είναι χωρίς αμφιβολία τα σημάδια της δυσκολίας που αντιμετωπίζει το αγόρι στο να μεγαλώσει «αλυσοδεμένο» όπως είναι με τη μητρική αγάπη. Το αγόρι δεν είναι που συνεχίζει να κατουριέται ή να τα κάνει πάνω του, με δύο λόγια που αρνείται να μεγαλώσει; Το αρσενικό παιδί περνάει τότε μια δύσκολη στιγμή, που τα σημάδια της θα τον συνοδεύουν πάντα με τη μορφή του τρόμου για την γυναικεία κυριαρχία.

• Φαίνεται πως η περίφημη «παγίδα» που αναφέρει τόσο συχνά ο άντρας είν’ εκείνη της συμβίωσης με τη μητέρα, που τη θεωρεί «εγκλωβιστική». Συμβίωση ή ψύχωση; Οπωσδήποτε «φυλακή». Ο άντρας από κεί και πέρα θα πανικοβάλλεται μπροστά σε οποιαδήποτε συμβίωση, με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα. Να μην ξαναβρεθεί ποτέ πιά στον ίδιο χώρο, να μην ξαναμπλεχτεί με την επιθυμία της γυναίκας, να ποιός είναι ο σκοπός αλλά και η αιτία του αντρικού μισογυνισμού. Να κρατήσει τη γυναίκα μακριά του, να την αποκλείσει σε τόπους αποκλειστικά προορισμένους γι’ αυτήν (οικογένεια, ανατροφή των παιδιών, δουλειές του σπιτιού), να ποιός θα’ ναι ο πρώτος στόχος του αρσενικού πολέμου. Να παρεμβάλλει πάντα ανάμεσά τους ένα φυσικό ή κοινωνικό φράγμα, ν’ αντιστέκεται στην επιθυμία της μ’ οποιονδήποτε τρόπο, να «τηρήσει τις αποστάσεις» με κάθε μέσο, να ποιά θα’ ναι η κύρια φροντίδα του. Θα επηρεαστεί ακόμα και στη σεξουαλική του συμπεριφορά περιορίζοντας τις χειρονομίες και τις εκφράσεις που μπορεί να του θυμίζουν κάτι απ’ την τρυφερότητα της συμβίωσης με τη Μητέρα. Αν το παιδί αντισταθεί στη μητέρα σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξεχάσει να «υπάρχει» για τον εαυτό του, τότε νεκρώνονται όλες οι επιθυμίες του.

• Ονομάζεται άμορφο (αδρανές) και δεν εκφράζεται ποτέ, ούτε στο σχολείο ούτε στο σπίτι. Κλείνεται σ’ ένα φαύλο κύκλο: για να μπορέσει ν’ απαλλαγεί από ΚΕΙΝΗΝ και τη μόνιμη επιθυμία της, υποχρεώνεται ν’ απαλλαγεί από κάθε επιθυμία. Στην άλλη περίπτωση γίνεται επιθετικό αρχικά απέναντι στη μητέρα και στη συνέχεια απέναντι σε όλους και σ’ όλα: αντιστέκεται στο δάσκαλο, τσακώνεται με τους συμμαθητές του, κοροϊδεύει τα κορίτσια. Φέρνει μαζί του τον πόλεμο παντού όπου πάει και σπέρνει τον πανικό, γιατί θέλει να φανεί ο πιό δυνατός. Πιό δυνατός από ΚΕΙΝΗΝ πρώτα κι ύστερα απ όλον τον κόσμο. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλει είναι να πάρει το πάνω χέρι στη σχέση με τη μητέρα του, να τη νικήσει. Ασταθής τις περισσότερες φορές, προσπαθεί να της ξεφεύγει συνέχεια με την υπερκινητικότητά του.

• Ο πατέρας, τί κάνει όλο αυτό τον καιρό; Πού είναι; Δε βλέπει, δεν ξέρει τί γίνεται αφού το’ χει ζήσει κι ο ίδιος; Βέβαια και ξέρει, θυμάται. Αλλά δεν τολμά ν’ αποσπάσει το γιό του απ’ τη γυναικεία εξουσία (τη μόνη που ασκεί η γυναίκα του με την ησυχία της, αφού όλες τις άλλες εξουσίες τις έχει αυτός). Ο γιός δεν μπορεί να υπολογίζει καθόλου στη βοήθεια του πατέρα του για να περάσει τη «στενωπό»: ο πατέρας κρατιέται εκούσια μακριά απ’ τη σύγκρουση. Και το αγόρι τις περισσότερες φορές δε θα γνωρίσει την ομοφυλοφιλία παρά στην εφηβεία με τ’ άλλα αγόρια της ηλικίας του, που βγαίνουν και αυτά τότε απ’ τον επικίνδυνο δαίδαλο. Η ομοφυλοφιλία του άντρα χρησιμεύει τότε σαν άμυνα απέναντι στη μητέρα, τη γυναίκα, την κόρη. Η ομοφυλοφιλία των αγοριών είναι πρίν απ’ όλα αμυντική στάση απέναντι στο άλλο φύλο. Αυτές είναι, συνοπτικά, οι διάφορες μορφές που παίρνει το πρόβλημα του οιδιπόδειου συμπλέγματος στον άντρα, που γεννιέται στα χέρια μιας γυναίκας, κι είναι καρπός μιας μοιραίας σύζευξης των φύλων. Έτσι ξυπνάει μέσα του η πιό τρυφερή αγάπη, έτσι ξεκινάει ο πιό μακρύς πόλεμος.

• Ο άντρας γυρίζει απ’ αυτόν τον πόλεμο έχοντας γίνει δύσπιστος, σιωπηλός και μισογύνης: με δυό λόγια όλα εκείνα για τα οποία τον κατηγορεί αργότερα η γυναίκα του. Το να καταφέρει ν’ απαλλαγεί απ’ το πρόσωπο που ο ίδιος αγαπάει τόσο πολύ και που τον αγαπάει τόσο, δεν είναι εύκολη δουλειά για τον άντρα. Όλα αυτά είναι βέβαια αποτέλεσμα της συνύπαρξης των δύο φύλων μέσα σε μια οικογένεια όπου μόνον η γυναίκα ασχολείται με τα παιδιά, επομένως είναι αναγκασμένη να ζεί πρόσωπο με πρόσωπο με το γιό της. Άλλοτε υπήρχε ο παππούς, ο θείος, ο ξάδερφος, τόσες αντρικές φιγούρες για να διακόψουν αυτό το επικίνδυνο τετ-α-τετ, τώρα η πανίσχυρη Μητέρα ζει μόνη με το γιό της, που εκπληρώνει όλες τις παλιές προσδοκίες της, μέσω του γιού της παίρνει εκδίκηση για τον πατέρα της που δεν ήταν ποτέ κοντά της, για τον άντρα της που δεν είναι τώρα. Το παιδί, αυτό είναι κοντά της, θα πληρώσει λοιπόν για τους άλλους.

• Τί τα θέλετε, πρέπει ν’ αρπάξουμε τον άντρα όπου και όπως τον βρούμε – κι αν είναι απ’ την κούνια, τόσο το χειρότερο! Ύστερα απ’ τη τρομερή τους μάχη μ’ αυτήν την πανίσχυρη Μητέρα, πώς περιμένετε οι άντρες να μην είναι γεμάτοι δυσπιστία σε ό’ τι αφορά τη γυναίκα και την αναχαιτιστική της δύναμη; Πώς περιμένετε να κάνουν κάτι άλλο απ’ το να μας υποβαθμίζουν συνέχεια περιορίζοντάς μας στα καθήκοντά μας; Πώς θα’ ταν δυνατό η αγάπη του άντρα για τη γυναίκα να μη συνοδεύεται από αμφιθυμία; Ποιός άντρας – ποιός γιός – έχει πραγματικά απαγκιστρωθεί απ’ τη μητέρα του; Βέβαια κάποτε την άφησε, αλλά σε ποιό βαθμό;

• Σε ποιά ηλικία; Για χάρη ποιού; Ποιά μητέρα υα μπορούσε να ισχυριστεί πως έχει πια παραιτηθεί απ’ το γιό της – ακόμα και στα ογδόντα της χρόνια; Παραμένει για κείνην «ο μοναδικός» παρόλο που ο σεβασμός για τον άλλον την αναγκάζει να σιωπά. Χωρίς όλα αυτά να σημαίνουν πως δεν υπάρχουν θαρραλέοι άντρες και αξιοπρεπείς μητέρες. Τα δεσμά που πλέχτηκαν στη σκιά της παιδικής ηλικίας θα μείνουν άλυτα για το γιό και τη μάνα.

• Οι γυναίκες δεν παντρεύονται παρά τους γιούς μιας άλλης γυναίκας. Σ’ αυτό οφείλονται οι συγκρούσεις πεθεράς – νύφης γύρω απ’ τον ίδιο άντρα, που κρατάνε ώσπου η πιο νέα ν’ αποκτήσει κι αυτή με τη σειρά της ένα γιό. (Εγκαταλείπει τότε τη μάχη του παρελθόντος για ν’ αρχίσει τη μελλοντική, με το γιό της). Η γυναίκα παντρεύεται έναν άντρα που δεν είναι ελεύθερος αλλά μυστικά δεμένος με τη μητέρα του κι αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Ιστορία παράνοιας που συνεχίζεται έτσι από γενιά σε γενιά: ο γιός, κρυφά δεμένος με τη μητέρα του, παίρνει μιαν άλλη γυναίκα για να λειτουργήσει και ν’ αναπαράγει, αλλά την κρατάει σ’ ορισμένη απόσταση και δεν της αναγνωρίζει άλλα δικαιώματα απ’ το μαγείρεμα και τη μητρότητα. Η γυναίκα δε βρίσκει αληθινό σύζυγο, δε βρίσκει σύντροφο ίσο μ’ αυτήν. Πληρώνει τα χρέη του πολέμου στον οποίο μπλέκεται μόνο και μόνο γιατί διαδέχεται στο πλευρό του άντρα τη Μητέρα.

• Η γυναίκα θα βρει στο πρόσωπο του γιού της το μόνο προσιτό άντρα της ζωής της. Ο κύκλος έκλεισε, ο κρίκος ενώθηκε: η μια γυναίκα, επειδή την κρατάει σε απόσταση ο άντρας της, θα προσκολληθεί στο γιό της και θα δημιουργήσει σ’ αυτόν την ανάγκη της «απόστασης» απ’ την άλλη γυναίκα που θα’ ρθεί.

Η ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΚΑΒΕΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟΥ.

• Η ανάπτυξη του κοριτσιού. Ας δούμε τώρα τί γίνεται στην άλλη μεριά: ενόσω το αγόρι προσπαθεί απεγνωσμένα ν’ απαλλαγεί απ’ την προσκόλληση της μητέρας πάνω του, πώς αντιδρά άραγε το κορίτσι απέναντι σ’ αυτή τη μητέρα, που τίποτα δεν τη δένει μαζί του (αφού η σεξουαλική επιθυμία απουσιάζει απο τη σχέση μητέρας – κόρης);

• Τίθεται αμέσως το ερώτημα αν είναι καλύτερα για το κορίτσι που αποφεύγει τη «μοιραία» σύζευξη των φύλων. Αλίμονο, όχι, κάθε άλλο, απλώς οι κίνδυνοι και τ’ αποτελέσματα είναι στην περίπτωση του κοριτσιού διαφορετικά: αν το πρόβλημα του αγοριού είναι ν’ απαλλαγεί από ένα «απολύτως επαρκές» αντικείμενο, το δράμα του κοριτσιού είναι ότι δεν καταφέρνει να βρεί στο δρόμο του ένα επαρκές αντικείμενο κι ότι πρέπει να μείνει έξω απ’ το Οιδιπόδειο ώσπου να μεγαλώσει αρκετά. Αν το αγόρι ξεκινά απ’ τις έννοιες της συγχώνευσης και της συμπλήρωσης , το κορίτσι εγκαινιάζει τη ζωή του με τη διάσπαση του κορμιού και του πνεύματός του: την αγαπούν σαν παιδί αλλά δεν την επιθυμούν σαν κοριτσίστικο κορμί.

• Δεν αποτελεί «ικανοποιητικό» αντικείμενο για τη μητέρα της στο σεξουαλικό επίπεδο, δεν μπορεί ν’ αποτελέσει κάτι τέτοιο παρά μόνο για τον πατέρα. Μόνον ο πατέρας θα μπορούσε να εξασφαλίσει στην κόρη του μιαν άνετη σεξουαλική θέση, γιατί μόνον αυτός βλέπει το γυναικείο φύλο σαν συμπληρωματικό του δικού του, επομένως απαραίτητο για την ηδονή του. Η συνέπεια του γεγονότος ότι το κορίτσι δεν αποτελεί το οιδιπόδειο αντικείμενο για τη μητέρα είναι να νιώσει γενικότερα σαν μη – ικανοποιητικό αντικείμενο (αποτέλεσμα του ότι δεν είναι επιθυμητή απ’ τη μητέρα). Το κορίτσι κι αργότερα η γυναίκα δε μένει ποτέ ικανοποιημένη απ’ αυτό που έχει, απ’ αυτό που είναι, προσπαθεί ν’ αποκτήσει ένα άλλο κορμί απ’ το δικό της: θα ήθελε να έχει ένα άλλο πρόσωπο, άλλο στήθος, άλλες γάμπες…

• Αν την ακούσει κανείς να μιλάει, καταλαβαίνει ότι νιώθει σαν να’ χει στο κορμί της κάτι που στους άλλους φαίνεται αταίριαστο. Στην πραγματικότητα το πρώτο πράγμα που ένιωθε πως δεν ταίριαζε ήταν το δικό της κορμί, αφού ανήκε στο φύλο που δεν προκαλούσε την επιθυμία απ’ τη μεριά της μητέρας. Το κοριτσάκι είναι στα μάτια της μητέρας του χαριτωμένο, αξιολάτρευτο, ντελικάτο, φρόνιμο, ό’ τι μπορεί κανείς να φανταστεί, εκτός από σεξουαλικό αντικείμενο χρωματισμένο με επιθυμία. Το χρώμα της επιθυμίας λείπει απ’ το κοριτσάκι, αφού ζυμώνεται σε γυναικεία χέρια. Παρ’ όλα αυτά, εκείνη την περίοδο το γεννητικό του όργανο υπάρχει ήδη κι η κλειτοριδική περιοχή είναι υπερευαίσθητη στα χάδια της μητέρας όταν την καθαρίζει, αλλ’ αυτό το γεννητικό όργανο δεν είναι επιθυμητό απ’ τη μητέρα που, άλλωστε, σύμφωνα με ό’ τι την έχουν μάθει, δε γνωρίζει αυτό το μέρος σαν ουσιαστικά γυναικείο ούτε στο δικό της κορμί παρά προτιμάει να θεωρεί σαν τέτοιο τον κόλπο της, το μέρος δηλαδή απ’ το οποίο αντλεί ηδονή ο άντρας.

• Η μητέρα επομένως είναι η πρώτη που βάζει φραγμούς στην κλειτοριδική ηδονή της κόρης της κι εγκαθιδρύει τη σιωπή γύρω απ’ αυτή την ηδονή. Το «είσαι ένα κλειτοριδικό κοριτσάκι» αντικαθίσταται στο μητρικό υποσυνείδητο απ’ το «θα γίνεις μια κολπική γυναίκα που θα βρει την ηδονή αργότερα, με κάποιον άντρα». Κι η στάση αναμονής – το παρόν είναι απαγορευμένο στ’ όνομα του μέλλοντος – θα είναι, αλίμονο, η στάση πολλών γυναικών. Περιμένουν πάντα τον οργασμό της ενήλικης γυναίκας: ξέρουν (όπως και το κοριτσάκι) ότι υπάρχει κάποια ηδονή που μπορούν να νιώσουν, αλλά προς το παρόν δεν την νιώθουν.

• Έτσι το κορίτσι δε γίνεται δεκτό με την αληθινή του παιδική σεξουαλικότητα, το παραπέμπουν στη μελλοντική γυναικεία σεξουαλικότητα, πρέπει να κρατήσει κρυφό αυτό που ΕΙΝΑΙ: ένα κλειτοριδικό κοριτσάκι, και πρέπει να πιστέψει σ’ αυτό που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ: μια κολπική γυναίκα. Καταλαβαίνοντας τη διαλεκτική που του επιβάλλεται και μαντεύοντας ότι μόνον η γυναίκα αναγνωρίζεται σαν σεξουαλικό αντικείμενο, παίζει τη γυναίκα. Δανείζεται τα απαραίτητα «σύνεργα»: το ρουζ, τα τακούνια, την τσάντα. Το κοριτσάκι μεταμφιέζεται σε γυναίκα, όπως αργότερα η γυναίκα θα μεταμφιεστεί σε άλλη γυναίκα απ’ αυτήν που είναι πραγματικά.

• Εδώ βρίσκεται η αιτία της μόνιμης «μετάθεσης» που κάνει η γυναίκα σχετικά με το ίδιο της το κορμί: πιστεύει πως είναι πάντα απαραίτητο να κάνει κάπου μια ζαβολιά, προκειμένου να γίνει δεκτή σαν γυναίκα. Το πραγματικό της φύλο δεν αρκεί, πρέπει συνεχώς να προσθέτει κάτι και για τί μας μιλούν τα λεγόμενα «γυναικεία» περιοδικά; Μα για μια «γυναίκα πιο φυσική από τη φύση», για μια «γυναίκα επιτέλους θηλυκή», μια «γυναίκα – γυναίκα» κ.λ.π., λες και χρειάζεται πάντα να προσθέτει κάτι παραπάνω στο ίδιο το φύλο της γυναίκας, λες και η γυναίκα δεν είναι γυναίκα απ’ τη φύση της, λες και το γεννητικό της όργανο δεν είναι απόδειξη της θηλυκότητάς της!

• Πάντα η ίδια ιστορία: το κορίτσι που αναγκάζεται να δείξει ότι έχει διαφορετική σεξουαλικότητα από κείνην που έχει πραγματικά. Η γυναίκα αρχίζει απ’ την παιδική της ηλικία να ψεύδεται απέναντι στο ίδιο της το φύλο. Δεν είναι ποτέ αληθινό μικρό κορίτσι, είναι μόνο μια ψεύτικη μικρή γυναίκα. Όλος ο κόσμος ξέρει πως δεν αρκεί να είσαι κορίτσι για ν’ αναγνωριστείς σαν τέτοιο, πρέπει αδιάκοπα να προσθέτεις αποδείξεις θηλυκότητας, που συχνά δεν έχουν καμία σχέση με το φύλο: «Το αγόρι είναι επιθυμητό γι’ αυτό που είναι, το κορίτσι είναι επιθυμητό – αν είναι – σύμφωνα με μια κλίμακα αξιών: - Τα κορίτσια είναι πιο στοργικά. - Είναι πιο ανεκτικά και πιο συνεννοήσιμα. - Είναι πιο ντελικάτα και κοκέτικα. - Βοηθάνε στο νοικοκυριό (…) (λυπάμαι που θα απογοητεύσω … τίποτε απ αυτά δεν είναι μια γυναίκα, μπορεί όμως να είναι αν εφαρμόζει την τέχνη της παραφύλαξης ) Με δύο λόγια το κορίτσι γίνεται παραδεκτό σαν «κορίτσι» για χίλιους δύο λόγους που δεν εξαρτώνται ποτέ απ’ το αληθινό της φύλο. Αναγνωρίζεται σαν «κορίτσι» υπό όρους, ενώ το αγόρι αναγνωρίζεται σαν αγόρι αποκλειστικά εξαιτίας του φύλου του..

• Το κορίτσι πρέπει συνεχώς να να δίνει αποδείξεις της θηλυκότητάς του. Πώς μετά απ’ όλα αυτά να μη νιώθουν οι γυναίκες την επιτακτική ανάγκη να κάνουν έκδηλα τα σημάδια αυτής της θηλυκότητας; Δύσκολα τα πράγματα για κείνην που θεωρεί υποχρέωσή της ν’ αποδεικνύει εφ’ όρου ζωής πως είναι στ’ αλήθεια γυναίκα! Γυναίκα, που η ίδια δεν είναι ποτέ σίγουρη ότι είναι, αφού η κοινωνική της ταυτότητα δεν εξαρτήθηκε ποτέ από το φυσικό της φύλο. Η ταυτότητα, που είναι αδύνατο να βρεθεί εξαιτίας της απουσίας της επιθυμίας εκ μέρους του άλλου φύλου, η ταύτιση, που είναι επικίνδυνη εξαιτίας της δυσκολίας που αντιμετωπίζει το κορίτσι στο να βρεί στο κορμί του ομοιότητες με της Μητέρας: αυτοί είναι οι σκόπελοι που συναντάει το κορίτσι στο δρόμο του. Το δράμα του μικρού κοριτσιού είναι πως το κορμί του δε μοιάζει με το κορμί κανενός.

• Δεν έχει ούτε το γεννητικό όργανο του πατέρα, ούτε το κορμί της μητέρας (που έχει στήθη, λεπτή μέση, γοφούς, ηβικό τρίχωμα). Το κοριτσάκι νιώθει γυμνό, επίπεδο, άδειο, μοιάζει με τα κουκλάκια χωρίς φύλο που πουλάνε στα μαγαζιά. Έχει ωστόσο και το κοριτσάκι κάτι το «κοινό» με τη γυναίκα, αλλά δεν μπορεί να το δει, γιατί βρίσκεται κρυμμένο χαμηλά: κανείς δεν του μιλάει βέβαια ποτέ για την κλειτορίδα, το μόνο σημάδι θηλυκότητας που μπορεί να συγκριθεί με το αντίστοιχο της μητέρας. Η περίφημη κλειτοριδική ηδονή, που οι φεμινίστριες τη διεκδικούν και οι φαλλοκράτες τη δυσφημίζουν, αποτελεί έναν απ’ τους πρώτους κρίκους της αλυσίδας. Δεν πρέπει να τον παραλείψουμε, αν θέλουμε στη θέση της σκιάς που σκεπάζει τώρα τη γυναικεία σεξουαλικότητα να χυθεί άπλετο φώς.

• Πραγματικά, με το να μην αναφέρουμε στο κορίτσι αυτό το μέρος του σεξουαλικού του εξοπλισμού, αρνούμαστε να του πούμε αυτό που έχει και λειτουργεί, ενώ του μιλάμε γενικά για το υπόλοιπο γεννητικό του σύστημα που όμως ακόμα δε λειτουργεί: άρα του μιλάμε για κάτι που το ίδιο δεν έχει (αναπαραγωγή, κανόνες), ενώ η Μητέρα έχει. Επομένως, κανένα μέρος του κορμιού της Μητέρας δεν επιτρέπει τη σεξουαλική ταύτιση με την κόρη της: η ομοφυλοφιλία ανάμεσά τους αποδεικνύεται αδύνατη. Μόνο στην εφηβεία θ’ ανακαλύψει το κορίτσι πως το κορμί του είναι όμοιο μ’ «εκείνης».

• Η μεγάλη σημασία που έχει η φιλία ανάμεσα στις κοπέλες στην εφηβεία οφείλεται στο ότι βοηθάει ν’ αναπτύσσει η καθεμιά μέσω της άλλης τη θηλυκότητα που δεν μπόρεσε ν’ αναπτύξει με τη μητέρα. Στο μεταξύ, γι’ αυτή την «ανώτερη» σεξουαλικά Μητέρα, με τα τόσα σωματικά προσόντα, το κορίτσι νιώθει επιθυμία και φθόνο.

• Αυτά τα αισθήματα επομένως, αντίθετα με ό’ τι πίστευε ο Φρόυντ, δε γεννιούνται στο κορίτσι για το αρσενικό κορμί αλλ’ απ’ τη συντριπτική σύγκριση με το κορμί της γυναίκας – μητέρας. Δεν είναι σπάνιο το θέαμα του κοριτσιού που αγγίζει με τη σειρά μια το στήθος της μητέρας του και μια το δικό του, για να καταλήξει απογοητευμένο: « Η Κάριν δεν έχει βυζάκια…» Αν λάβουμε υπόψη ότι η μητέρα είναι κείνη που ασκεί τη μεγαλύτερη εξουσία πάνω στο παιδί, τότε γίνεται φανερό πως τα δικά της σεξουαλικά προσόντα και συγκεκριμένα το στήθος, είναι κείνα που βλέπει το παιδί, πολύ πρίν απ’ το αρσενικό γεννητικό όργανο, και κείνα φθονεί επειδή του λείπουν: απ’ τη μια μεριά το αγόρι νιώθει την ανεπανόρθωτη απώλεια και ξυπνάει μέσα του το φάντασμα του γλυκού μητρικού στήθους, που θα τον κυνηγάει σ’ όλη του τη ζωή, και απ’ την άλλη το κορίτσι αρχίζει να συγκρίνει και να φθονεί κάθε στήθος, κάθε κορμί πιό όμορφο απ’ το δικό του.

• Πάντως, αν οι γυναίκες έχουν φτάσει στο σημείο να’ χει πάρει η ζήλια ανάμεσά τους τη θέση της ομοφυλοφιλίας, είναι γιατί η Μητέρα, η πρώτη γυναίκα που συναντάει το κορίτσι, δεν τόλμησε να αναγνωρίσει ούτε να ονομάσει στο κορμί της κόρης της αυτό που ήταν όμοιο με το δικό της. Άραγε από ντροπή ή μήπως από φόβο; Το σίγουρο είναι πως καμιά γυναίκα δε μιλάει ποτέ για την κλειτορίδα στο κοριτσάκι της… Και το κορίτσι, είναι απελπισμένο που δεν έχει ούτε γεννητικό όργανο (δεν αναγνωρίζει την κλειτορίδα), ούτε σεξουαλικό αντικείμενο (ο πατέρας απουσιάζει). Αν δεν μπορεί να βρει στο γεννητικό της όργανο την απόδειξη της σεξουαλικότητάς της, θα την ψάξει αλλού: στο κορμί της που το θέλει «θηλυκό», στις πράξεις της που τις θέλει ταιριαστές με το φύλο της, στον τρόπο ομιλίας της που θα γίνει ελκυστικός.

• Η γυναίκα θα μετατρέψει σε στοιχείο σεξουαλικότητας καθετί το οφθαλμοφανές. Επειδή δεν αναγνωρίστηκε το γεννητικό της όργανο όταν ήταν κορίτσι, η γυναίκα θα μάθει ν’ αναγνωρίζει καθετί μη σεξουαλικό στο κορμί της, σαν «γυναικείο».

• Έτσι ώστε κάποια στιγμή θα θεωρήσει ολόκληρο το κορμί της σαν σεξουαλική ένδειξη και θα ντραπεί να το επιδείξει. Μαθαίνει απ’ την παιδική της ηλικία να χρησιμοποιεί την ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ της όψη για να δηλώσει το ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ της φύλο.

• Αφού το κοριτσάκι περνάει τον καιρό του σερβίροντας εξωτερικές αποδείξεις της θηλυκότητάς του, που του την κρατάνε κρυφή οι ενήλικες γύρω του, από κει και πέρα είναι φυσικό να μην μπορεί να διακρίνει πολύ καλά τί είναι σεξουαλικό στο κορμί της και τί όχι. Λένε ότι η γυναίκα γίνεται υστερική γιατί έχει συνεχώς ανάγκη απ’ το βλέμμα του άλλου σαν εγγύηση της σεξουαλικής της ταυτότητας. Ο λόγος που ο άντρας δεν έχει αυτή την ανάγκη είναι βέβαια ότι εκείνος είχε εξαρχής στραμμένο πάνω του το όλο επιθυμία μητρικό βλέμμα, ενώ η απουσία του πατρικού βλέμματος στη μικρή ηλικία φαίνεται πως σημαδεύει το κορίτσι με σεξουαλικό άγχος, με αμφιβολίες για την ταυτότητά του, που αναγκάζεται να λύνει σαν ενήλικη πια γυναίκα μέσω ενός νέου «επανορθωτικού» βλέμματος.

• Ποιά γυναίκα μπορεί να ισχυριστεί ότι μένει αδιάφορη σε κάποιο ΒΛΕΜΜΑ που στρέφεται πάνω της; Είτε είναι συνθετικό, είτε καταλυτικό, το σίγουρο είναι πως η γυναίκα δύσκολα καταφέρνει να εγκαταλείψει το χώρο του βλέμματος, ειδικά του αντρικού. Αυτό εξηγεί και τη δυσκολία που βρίσκουν οι γυναίκες στο να εγκαταλείψουν τον κόσμο του φαλλοκράτη άντρα για να εισχωρήσουν σ’ εκείνον της φεμινίστριας γυναίκας, που δε δίνει καμιά σημασία στα αντρικά αξιολογητικά κριτήρια και δεν έχει σε καμία εκτίμηση την αντρική γνώμη.

• Οι γυναίκες φοβούνται μήπως πάψουν κατά κάποιο τρόπο ν’ «αρέσουν» στους άντρες. Δεν έχουν εμπιστοσύνη σε άλλες γυναίκες σε ό’ τι αφορά την αναγνώρισή τους, γιατί φοβούνται ότι θα δημιουργηθεί ανάμεσά τους η αντιζηλία που γνώρισαν με την πρώτη γυναίκα, τη μητέρα τους. Ο πόλεμος με τη Μητέρα, ο πόλεμος με την Ιοκάστη εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς δυσπιστίας περισσότερο παρά ομοφυλοφιλίας.

• Οι γυναίκες καταβάλλουν τώρα μεγάλο κόπο για να ξεπεράσουν τη δυσπιστία που υπάρχει ανάμεσά τους: για να επιτευχθεί η «αδερφοσύνη ανάμεσα στις γυναίκες», πρέπει η καθεμιά να παραιτηθεί απ’ ότι της έχει επιβληθεί εξωτερικά και ν’ αφουγκραστεί την εσωτερική της φωνή, κάτι που καθόλου δεν έχει συνηθίσει να κάνει. Εκείνη που πάσχει από ανορεξία είναι γυναίκα «για τον εαυτό της», αρνείται να είναι «για τους άλλους», επομένως αρνείται όλους τους συνηθισμένους κανόνες της ομορφιάς και της θηλυκότητας και ζεί σύμφωνα με τις δικές της επιταγές, που της επιτρέπουν να ξεφεύγει απ’ την Επιθυμία. Η συμπεριφορά αυτών των νέων κοριτσιών, που συχνά έχουν τάσεις αυτοκτονίας, αποκαλύπτει ότι η έφηβη κάνει μια θεμελιώδη εκλογή ανάμεσα στο σώμα και στο πνεύμα: κατά περίεργο τρόπο εκείνες οι κοπέλες που αρνούνται το κορμί σαν αλλοτριωμένο απ’ το βλέμμα του «άλλου», παρουσιάζουν ένα διανοητικό επίπεδο πολύ πιό υψηλό απ’ των περισσότερων συνομηλίκων τους. Οι άλλες – οι περισσότερες – μπαίνουν στον κύκλο των επιθυμητών γυναικών.

• Ο όρος «επιθυμητή γυναίκα» υιοθετείται τόσο αργά στη ζωή του κοριτσιού, που είναι φυσικό ν’ αντιμετωπίζεται με αμφιθυμία, όταν βέβαια δεν προκαλεί την ειλικρινή επανάσταση, όπως για παράδειγμα στις μέρες μας με το ξέσπασμα του φεμινισμού και τη συστηματική άρνηση της γυναίκας να υποταχτεί στην επιθυμία του άντρα που «την επιθυμεί». Όλ’ αυτά αποτελούν εκπλήξεις για κείνον: η βία της συντρόφου του τον σκανδαλίζει, τον κάνει να τα χάνει, γιατί δεν κατάλαβε ποτέ ότι το ν’ ασχολούμαστε όλη την ώρα με το να είμαστε «γυναίκες», σημαίνει πως παραιτούμαστε αναγκαστικά από οποιαδήποτε προσπάθεια για επιτυχία σε άλλους τομείς κι ότι οι «γυναίκες – γυναίκες» είναι «υπανάπτυκτες διανοητικά».

• Όλοι βγαίνουμε βαριά τραυματισμένοι απ’ το Οιδιπόδειο αυτό, που αφανίζει τον πατέρα για χάρη της μητέρας: φέρουμε το σημάδι της Μητέρας μας κι ονειρευόμαστε τον Πατέρα μας. Στον άντρα απ’ τη μια μεριά αυτό παίρνει τη μορφή της μνησικακίας εναντίον της γυναίκας. Απ’ αυτήν κανένας άντρας δεν απαλλάσσεται ούτε ολοκληρωτικά ούτε οριστικά. Η ταυτότητα του άντρα σφραγίζεται λοιπόν με την άρνηση να δεχτεί την γυναίκα σαν ίση μ’ εκείνον. Στη γυναίκα απ’ την άλλη παίρνει τη μορφή μιας ξέφρενης κούρσας πίσω απ’ την αντρική επιθυμία, που θα την κάνει σκλάβα του αντρικού νόμου και δύσπιστη απέναντι στις άλλες γυναίκες.

• Η ταυτότητα της γυναίκας σφραγίζεται με την επιθυμία να συναντήσει τον άντρα που έλειπε τόσο καιρό απ’ τη ζωή της. Βλέπουμε εδώ να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μας ο φαύλος κύκλος: η γυναίκα που δεν είναι επιθυμητή στην παιδική της ηλικία θα ζητιανέψει, σαν ενήλικη πια, το επιδοκιμαστικό βλέμμα του άντρα. Εκείνος θα το εκμεταλλευτεί από τη θέση του «κυρίου», για να κλείσει τον ανοιχτό λογαριασμό του με τη γυναίκα (που την ταυτίζει με τη μητέρα του). Έτσι η γυναίκα, που έχει ανάγκη απ’ την ανακουφιστική αγάπη του άντρα, θα βρει την ευνουχιστική αγάπη εκείνου που είναι αποφασισμένος ότι ΕΚΕΙΝΗ δε θα βασιλέψει ποτέ πια.

• Η Ιστορία που βιώθηκε με την Ιοκάστη φαίνεται πως γεννάει τόσο την αντιζηλία ανάμεσα στις γυναίκες όσο και τον μισογυνισμό του άντρα προς τη γυναίκα. Έτσι η γυναίκα αποκτά δυσπιστία απέναντι στα δύο φύλα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο. Όμως λένε πως ό’ τι υποφέρουν οι γυναίκες είναι οι ίδιες που το προκαλούν, επειδή θέλουν να έχουν την αποκλειστικότητα στην ανατροφή του παιδιού, πως οι μητέρες είναι εκείνες που διαμορφώνουν τους μελλοντικούς μισογύνηδες που θα βασανίζουν τις κόρες τους. Αυτά τα ξέρουμε άραγε, άντρες και γυναίκες; Φαίνεται πως όχι, αφού οι γυναίκες εξακολουθούν να διεκδικούν ταυτόχρονα το παιδί και την ανάγκη ν’ «αναγνωριστούν» απ’ τον ώριμο άντρα.

• Οι γυναίκες δε φεύγουν απ’ τη θέση που τις έχει τοποθετήσει ο άντρας. Αυτός είναι ο λόγος που παραπονιούνται τώρα, χωρίς να τους περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτό είναι το μόνο μέσο που έχει ο άντρας για να νικήσει τη μητέρα του, την πρώτη γυναίκα της ζωής του. Όποια μορφή και να πάρει το ζευγάρι, η βασική σύγκρουση παραμένει: η γυναίκα περιμένει ν’ «αναγνωριστεί» από κάποιον που δεν μπορεί να την «αναγνωρίσει» χωρίς να νιώσει πως βρίσκεται σε κίνδυνο. Γι’ αυτό οι άντρες κλείνουν τ’ αφτιά στις φεμινιστικές καταγγελίες όσο καλά θεμελιωμένες κι αν είναι. Ωστόσο οι γυναίκες δε θα μπορέσουν να επανορθώσουν τις αδικίες που έχουν διαπραχθεί σε βάρος τους με το να πάρουν τα συμπεράσματα σαν αρχικό συλλογισμό. Αυτό θα το πετύχουν με το ν’ αλλάξουν τον αρχικό συλλογισμό στο μυαλό των «καινούργιων» αντρών που, λιγότερο υποταγμένοι στην εξουσία τους σαν παιδιά, θα νιώσουν λιγότερο έντονα την ανάγκη ν’ αμυνθούν σαν ενήλικοι.

• Η κατηγορία έρχεται απ’ τη μεριά των γυναικών, γιατί αυτές είναι οι περισσότερο καταπιεσμένες στο σημερινό σύστημα, αλλά πρέπει να καταλάβουν ότι όσο εξακολουθούν ν’ αναλαμβάνουν μόνες το παιδί (όπως βέβαια το κράτος καθημερινά τις προτρέπει) τόσο θα διαιωνίζουν το φαλλοκρατικό σύστημα που τις έχει φυλακίσει. Οι γυναίκες είναι άραγε έτοιμες γι’ αυτήν την παραίτηση;

• Οι άντρες είναι άραγε έτοιμοι ν’ αναλάβουν το ρόλο τους στο οιδιπόδειο σύστημα της εξουσίας;

• Μένει να δούμε στην πράξη.

Το σεξ είναι καταστροφικό είτε για αναπαραγωγή είτε για ευχαρίστηση

Στο ανθρώπινο βασίλειο, ο βασικός σκοπός της σεξουαλικής επαφής είναι η αναπαραγωγή. Υπάρχει όμως και άλλη μια συγκαλυμμένη λειτουργία, που χρησιμεύει για να διασφαλίσει τη συνεχή ροή ενέργειας από τις γυναίκες στους άντρες.

Οι άντρες αφήνουν συγκεκριμένες ενεργειακές γραμμές μέσα στο σώμα μιας γυναίκας. Αυτές μοιάζουν με φωτεινές ταινίες ή σκουλήκια που κινούνται πρός τη μήτρα ρουφώντας συνεχώς ενέργεια.

Τοποθετούνται για να διασφαλίσουν ότι μια σταθερή ποσότητα ενέργειας φτάνει στον άντρα που τις έβαλε. Αυτές οι ενεργειακές γραμμές, που εγκαθίστανται με τη σεξουαλική πράξη, κλέβουν και συσσωρεύουν ενέργεια από το γυναικείο σώμα πρός όφελος του άντρα που τις τοποθέτησε εκεί. (Σκέψου πόσο καταστροφικό είναι η ενναλαγή ερωτικών συντρόφων με οποιαδήποτε δκαιολογία κι αν το κάνεις) Οι γυναίκες είναι η βάση για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους.

Ο όγκος της ενέργειας που προέρχεται από αυτές διοχετεύεται όχι μόνο για την κυοφορία, τη γέννηση και την ανατροφή του παιδιού, αλλά επίσης για την εξασφάλιση του γεγονότος ότι ο άντρας έχει το ρόλο του σε όλη αυτή τη διαδικασία. Στην ιδανική της μορφή, αυτή η διαδικασία, εξασφαλίζει ότι η γυναίκα θρέφει ενεργειακά τον άντρα της μέσα από τα νήματα που άφησε στο σώμα της και έτσι ο άντρας, κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, συντηρείται από εκείνη σε ένα αιθερικό επίπεδο.

Αυτό εκφράζεται με τον απροκάλυπτη συμπεριφορά των αντρών που γυρίζουν ξανά στην ίδια γυναίκα ξανά και ξανά, ακριβώς γιατί έτσι διατηρούν την πηγή που τους συντηρεί. Με αυτόν τον τρόπο, η φύση διασφαλίζει ότι οι άντρες, εκτός από την άμεση πρόθεση για σεξουαλική ικανοποίηση, εγκαθιδρύουν όλο και πιό μόνιμους δεσμούς με τις γυναίκες.

Αυτά τα ενεργειακά νήματα που αφήνονται στις μήτρες των γυναικών, αργότερα συγχωνεύονται με την ενεργειακή σύνθεση του παιδιού και συγκεκριμένα μόλις γίνει η σύλληψη.

Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο των οικογενειακών δεσμών, γιατί η ενέργεια του πατέρα συγχωνεύεται με την ενέργεια του παιδιού και έτσι ο άντρας μπορεί να αισθανθεί ότι το παιδί είναι δικό του. Οι γυναίκες έχουν ανατραφεί έτσι ώστε να ξελογιάζονται εύκολα από τους άντρες, χωρίς να έχουν την παραμικρή υποψία για τις συνέπειες της σεξουαλικής επαφής σε όρους ενεργειακής αποστράγγισης. Κουβαλούν αυτά τα ενεργειακά σκουλήκια – δηλαδή τις ενεργειακές γραμμές – για επτά χρόνια. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα εξαφανίζονται ή μειώνονται.

Όμως, το λυπηρό μέρος αυτής της ιστορίας είναι ότι μόλις πλησιάζει η λήξη αυτής της περιόδου, όλος ο στρατός των γραμμών – από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο άντρα – αναστατώνεται με μιας και η γυναίκα αναγκάζεται να έχει και πάλι σεξουαλική επαφή.

Τότε όλα τα σκουλήκια που τρέφονται από τη γυναικεία ενέργεια γίνονται ισχυρότερα για άλλα επτά χρόνια. Είναι πραγματικά ένας φαύλος κύκλος. Τα σκουλήκια πεθαίνουν αν η γυναίκα παραμείνει άγαμη και αρνηθεί να έχει σεξουαλική δραστηριότητα για επτά χρόνια. Αλλά είναι σχεδόν αδύνατο για γυναίκα να παραμείνει άγαμη για τόσο πολύ στην εποχή μας και στην ηλικία μας, εκτός και αν γίνει μοναχή ή αν έχει η ίδια λεφτά για να στηριχθεί στη ζωή της. Αλλά ακόμα και τότε, η γυναίκα χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική λογική.

Ο δυϊσμός νού – σώματος αποτελεί μια λανθασμένη διχοτομία. Ο πραγματικός διαχωρισμός υφίσταται μεταξύ του φυσικού σώματος – που στεγάζει το νού – και του αιθερικού σώματος ή του διπλού – που στεγάζει την ενέργειά μας. Η αφηρημένη πτήση συμβαίνει όταν στρέψουμε το διπλό στην καθημερινή μας ζωή. Με άλλα λόγια, τη στιγμή που το φυσικό σώμα αποκτήσει απόλυτη συνείδηση του αιθερικού ενεργειακού του πανομοιότυπου, τότε συναντούμε το αφηρημένο που είναι ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο συνειδητότητας και αντίληψης. Μια ολοκληρωμένη και σε βάθος ανακεφαλαίωση μας βοηθά να αποκτήσουμε συνείδηση του τί θέλουμε να αλλάξουμε, ακριβώς επειδή μας επιτρέπει να δούμε τη ζωή μας χωρίς αυταπάτες.

Μας επιτρέπει να επιλέξουμε αν θέλουμε να αποδεχτούμε τη ζωή μας ως έχει ή να την αλλάξουμε ριζικά – πρίν παγιδευτούμε οριστικά. Για να αλλάξουμε χρειαζόμαστε τρείς συνθήκες: πρώτα, πρέπει να ανακοινώσουμε φωναχτά την πρόθεσή μας να αλλάξουμε.

Κατά δεύτερο λόγο, οφείλουμε να δεσμεύσουμε τη συνειδητότητά μας, την αντίληψή μας για μια χρονική περίοδο. Δεν μπορούμε να αρχίζουμε κάτι και μετά να το παρατήσουμε μόλις βαρεθούμε.

Τρίτον, πρέπει να δούμε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας με αίσθημα απόσπασης. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να μπλεχτούμε με συναισθήματα επιτυχίας ή αποτυχίας.

Όταν οι θετικές και οι αρνητικές μας δυνάμεις ισορροπούν, τότε η καθεμιά αναιρεί την άλλη και αυτό σημαίνει ότι η αξία μας είναι μηδαμινή. Αυτό σημαίνει επίσης, ότι δεν μπορεί να μας αναστατώσει κάποιος που μας κριτικάρει, ούτε μπορεί να μας ευχαριστήσει κάποιος με φιλοφρονήσεις. Μέσα από τη διαδικασία της ανακεφαλαίωσης μπορούμε να αδειάσουμε από σκέψεις και επιθυμίες και αυτό για τους αρχαίους οραματιστές σήμαινε ότι είναι δυνατόν να γίνουμε ένα με την πρόθεση του δράκου, επομένως αόρατοι.

Τα μάτια των ανθρώπων που έχουν πραγματώσει το πέρασμα αντανακλούν μια απερίγραπτη αδιαφορία γιατί δεν κοιτάζουν τον εξωτερικό κόσμο αλλά είναι στραμμένα εσωτερικά και κοιτάζουν αυτό που δεν είναι ακόμα παρόν. Το μάτι που κοιτάζει εσωτερικά είναι αμετακίνητο. Δεν αντανακλά ανθρώπινα ενδιαφέροντα ή φόβους. Αντανακλά την απεραντοσύνη.

Οι οραματιστές που έχουν ατενίσει το άπειρο επιβεβαιώνουν ότι και το άπειρο, με τη σειρά του, κοιτάζει με ψυχρή και πεισματική αδιαφορία. Μάγος είναι αυτός που μέσω της πειθαρχίας και της επιμονής, μπορεί να σπάσει τα όρια της καθημερινής αντίληψης.

Στα πλαίσια της μαγικής πρόθεσης δεν υπάρχει χώρος για ήττα γιατί οι μάγοι έχουν να δρασκελίσουν μόνο μια προοπτική.

Να επιτύχουν σε οτιδήποτε αναλαμβάνουν.

Αλλά για να έχουν μια τόσο δυνατή και ξεκάθαρη προοπτική, πρέπει να επαναρυθμίσουν την ίδια τους την ύπαρξη.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο απαιτείται κατανόηση και δύναμη. Η κατανόηση πηγάζει από την ανακεφαλαίωση της ζωής τους και η δύναμη συσσωρεύεται από τις άμεμπτες και άψογες πράξεις τους.

http://www.terrapapers.com/?p=14755

Κάνε τις Δυσκολίες Τροχοπέδη ή Εφαλτήριο

Όταν αντιμετωπίζεις δυσκολίες στο να επιλύσεις ένα πρόβλημα που σε βασανίζει και που θέλεις να το ξεπεράσεις, χρειάζεται αρχικά να έχεις την ικανότητα -Ενέργεια- να Διακρίνεις την λύση, αλλά το σημαντικότερο είναι, να απομονώσεις το εγώ που συνήθως δημιουργεί το πρόβλημα. Δηλ. χρειάζεται Διάκριση και Αποστασιοποίηση κι αυτό δεν είναι απλώς θέμα μόρφωσης, ενημέρωσης, ή συμβουλών, αλλά θέμα Πρόθεσης, Αισθήματος και Ενέργειας, που να εξασφαλίσουν την συνειδητοποίηση της λύσης.

Δηλαδή η επίλυση μιας δυσκολίας απαιτεί την άνοδό σε ένα υψηλότερο Ενεργειακό επίπεδο Συνειδητότητας και ενεργοποίησης της Θέλησης ή Πρόθεσης. Απαιτεί ταυτόχρονα, την βελτίωση ως άνθρωπος και την απομάκρυνση από το Εγώ. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Υπάρχει ένα αταίριαστο ζευγάρι.

Η ζωή τους είναι μη αναστρέψιμα δύσκολη γιατί το εγώ του καθενός τους κυριαρχεί και το διαζύγιο προβάλει ως η μόνη λογική λύση. Σε αυτό το ζευγάρι υπάρχουν έντονες οι εκδηλώσεις του εγώ και πώς να μην είναι όταν η κατάσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους φτάνει στο απροχώρητο, βρίσκονται σε αμοιβαία εξάρτηση, ντροπή για το τι θα πει ο κόσμος, φόβος για την αλλαγή κλπ. Επομένως ο χρόνος αναλώνεται μεταξύ βασάνων και μάταιης αναζήτησης οποιασδήποτε άλλης λύσης, εκτός από την προφανή.

Αν το εγώ τους μπει στην άκρη, η κατάσταση θα αλλάξει προς το καλύτερο και τότε αυτομάτως μπορούν να διακρίνουν την λύση του προβλήματός τους, η οποία αντί για τροχοπέδη, αυτόματα μετατρέπεται σε λύτρωση και εφαλτήριο για μεγαλύτερες ευκαιρίες. Η ντροπή για το τι θα πει ο κόσμος είναι αυτή που μειώνει το ‘σημαντικότατο’ εγώ π.χ. και διώχνει από τον νου, την σκέψη της προφανούς λύσης (Ολοφάνερης). Ψάχνουν τότε για οτιδήποτε άλλο, βασανίζονται και κωλυσιεργούν, αλλά λύση δεν βρίσκουν. Όταν ξεπεράσουν αυτή την εμπλοκή και απομακρύνουν τις σκέψεις του Εγώ, θα αντιληφθούν πως, το τι θα πει ο κόσμος, η μαμά, η φίλη και όλη η υφήλιος, είναι ένα από τα μυστικά της αποτυχίας.

Το Μυστικό της αποτυχίας συνοψίζεται σε αυτές τις τρείς συναισθηματικές εγωιστικές καταστάσεις. > Να θέλεις να συμφωνούν όλοι μαζί σου. > Να θέλεις να τους ευχαριστείς όλους. > Να μην επιλέγεις αυστηρά τις συναναστροφές σου. ..και είναι και οι τρείς εκδηλώσεις του εγώ, όπως είναι προφανές και Ολοφάνερο. Όπως ήδη έχουμε ξαναπεί κάθε συν-αίσθημα είναι αποτέλεσμα των σκέψεων, δημιουργείται από τις σκέψεις που κυριαρχούν στον νου σου.

Όταν αλλάξεις την ποιότητα των σκέψεων, ταυτόχρονα αλλάζει και η αντιληπτική ικανότητα κι άμεσα Διακρίνεις την λύση, το αν θα την εφαρμόσεις είναι θέμα ενός άλλου κεφαλαίου, γιατί το Εγώ είναι πανίσχυρο και δεν σκοπεύει αν σου επιτρέψει τόσο εύκολα να απαγκιστρωθείς από τις αλυσίδες του. Να γνωρίζεις πως οι εκδηλώσεις του εγώ μέσα στον υλικό κόσμο εκδηλώνονται με αυτόν τον τρόπο: Εγώ Σκέψεις Λέξεις Συν-Αίσθημα. Άρα κάθε τι που μπορείς να το σκεφτείς και να το περιγράψεις με λέξεις και κατά προέκταση να το συν-αισθανθείς, ανήκει στο πεδίο δράσης του ΕΓΩ.

Η Θέληση από την άλλη δεν λειτουργεί με σκέψεις, λέξεις, η συναισθήματα. Αυτό που την εκδηλώνει είναι η απουσία του Εγώ. Θέληση> Δράση> Αποτελέσματα. Χωρίς σκέψεις λέξεις συναισθήματα, χωρίς Εγώ. Επίσης μην ξεχνάς πως για να ενεργοποιηθεί η Θέληση και να επιτευχθούν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα χρειάζεσαι αυξημένη Ενέργεια.

Ας δούμε ένα ακόμη παράδειγμα: Θέλεις να επιβάλεις μια λογική τιμωρία στο παιδί. Αν είσαι ανασφαλής ως γονέας ή ως άνθρωπος γενικότερα και συνεχώς επιζητείς την επιβεβαίωση, (εγώ) δεν θα μπορέσεις να έχεις τα αποτελέσματα που επιδιώκεις.

Δείχνοντας φοβισμένη, το παιδί, άμεσα αντιλαμβάνεται τον φόβο, ήδη γνωρίζει πως να χειρίζεται την κατάσταση και δεν θα σου αρέσουν καθόλου τα αποτελέσματα, του να δημιουργήσεις μα και να αντιμετωπίσεις έναν μικρό τύραννο, με όπλα που γνωρίζει άριστα πώς να τα χρησιμοποιεί. Ξεπερνώντας όμως την ανασφάλειά του Εγώ και μη δειλιάζοντας μπροστά στις συνέπειες, ασήμαντες έτσι κι αλλιώς και λειτουργώντας αξιοπρεπώς ως γονέας, δρώντας στο τρίπτυχο της Θέλησης και χωρίς σκέψεις ή συναισθήματα κάνεις αυτό που θεωρείς απαραίτητο.

Να είσαι σίγουρη –απόλυτα σίγουρη- πως ο μικρός τύραννος θα το καταλάβει, όσο μικρός κι αν είναι και την επόμενη φορά, η κατάσταση που πιθανόν προκύψει, θα είναι λιγότερο έντονη μέχρι να εξαφανισθεί εντελώς. Αυτό φυσικά δεν κάνει τον τύραννο –μικρό ή μεγάλο, μέσα ή έξω από το σπίτι- να καταθέσει τα όπλα, αλλοίμονο, κάνει όμως εσένα τόσο δυνατή να τον αντιμετωπίσεις, όσο δυνατή είναι η Θέληση σου και η Ενέργεια που διαθέτεις για να την ενεργοποιεί.

Έτσι δεν θα αναρωτιέσαι χωρίς τέλος, για το πως θα επιβληθείς σε κάθε μικρό η μεγάλο τύραννο, ούτε θα παίρνεις ηρεμιστικά, αλλά με σιγουριά, αποφασίζεις τι Θέλεις να κάνεις και το κάνεις. Βλέπουμε ότι πολλά προβλήματα χρονίζουν και παραμένουν άλυτα βασανίζοντάς, τον αναποφάσιστο και υπόδουλο στο εγώ του άνθρωπο, για μια ολόκληρη ζωή, επειδή κάποια αδυναμία (όλες οι αδυναμίες είναι εκδηλώσεις του Εγώ) τον εμποδίζει να βρει και να εφαρμόσει την λύση, που είναι μπροστά στα μάτια του, που τριγυρνάει στον νου του όλη μέρα και την απωθεί εφευρίσκοντας δεκάδες αληθοφανείς δικαιολογίες, διαιωνίζοντας το πρόβλημα, την μιζέρια, τον πόνο.

Αυτός ο πόνος τρέφει το εγώ, στερώντας από τον άνθρωπο την απαραίτητη Ενέργεια για να Δράσει. Συνήθως επειδή δεν θέλει το εγώ να ξεβολευτεί, επαναπαύεται ο υπόδουλος και αναβάλει την λύση έως ότου οδηγηθεί σε αδιέξοδα, οπότε αναλαμβάνει δράση την τελευταία στιγμή, άδειος από Ενέργεια. Χρειάζεται δηλαδή να αρχίσει να υποφέρει πολύ πόνο, ώστε να αφυπνιστεί ο άνθρωπος και να αλλάξει τον εαυτό και την ζωή του. Αλλιώς βολεύεται και συνηθίζει να ζει με τα προβλήματά που το εγώ προκαλεί, κατηγορώντας τους άλλους, την κοινωνία, τον θεό, τον διάβολο και όποιον άλλο έχει πρόχειρο. Αποφεύγει να αναλάβει την Ευθύνη της Ζωής του, όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Η λύση είναι μπροστά στα μάτια του, αλλά αυτός κοιτάει τις καλογυαλισμένες αλυσίδες που είναι δεμένος και τις βλέπει σαν κοσμήματα, αποκτήματα, που φοβάται να χάσει και για αυτό δεν τολμάει ή κοιτάει αλλού, πολλές φορές με μια περίεργη εμπάθεια, αρνούμενος πεισματικά να δει το ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ.

Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις ανθρώπων που προτιμούν να καταστραφούν, προτιμούν να ζουν στον πόνο και στον φόβο, συμπαρασύροντας τους συνανθρώπους που τους περιβάλλουν, παρά να αλλάξουν τακτική κι αυτό είναι φυσικό, γιατί το ΕΓΩ είναι πανίσχυρο, χρειάζεται η Ενέργεια που το συντηρεί να διοχετευθεί στο κανάλι της Θέλησης, γιατί τα προβλήματα δεν λύνονται εθελοτυφλώντας, ούτε με πείσματα, μα με ορθή δράση. Σαν συμπέρασμα μπορείς να πεις ότι, για να αλλάξεις τον εαυτό προς το καλύτερο πρέπει τελικά να υποφέρεις και αυτό ισχύει για τον άνθρωπο συνήθως. Διαφορετικά, αν περνά καλά στην ζωή δεν έχει λόγους να κάνει το οτιδήποτε. Τρώει κρέατα, πίνει, ξενυχτά, βλάπτει. Όσο διασκεδάζει ο φόβος για την υγεία του είναι θεωρητικός. Όταν όμως πάθει κάτι τότε κόβει και το ποτό και το κάπνισμα και τα ξενύχτια.

Αυτή η συμπεριφορά είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την ζωή ενός πολεμιστή, που αναλαμβάνει την Ευθύνη της ζωής του και δεν περιμένει να αρρωστήσει για να πάει στον γιατρό, παρά φροντίζει να ζει με τέτοιον τρόπο που να μην χρειαστεί να πάει ποτέ στον γιατρό. Δεν περιμένει τον πόνο να τον ενεργοποιήσει, είναι ήδη από επιλογή και Θέληση ενεργοποιημένος, έχει ήδη χειριστεί τον φόβο και την διαύγεια μα και την δύναμη που απορρέει από αυτόν τον χειρισμό.

Από την άλλη ο άνθρωπος της μάζας ζει, σε μια κατάσταση αδράνειας και για τους περισσότερους μόνο τα χτυπήματα της ζωής είναι κίνητρο για αλλαγή. Έχει ειπωθεί ότι μόνο όσοι έχουν βιώσει την απογοήτευση και την διάψευση των ελπίδων, μπορούν να δουλέψουν με τον εαυτό τους.

Οι υπόλοιποι, οι ικανοποιημένοι που ζουν σε πραγματική ή φανταστική επάρκεια, δεν έχουν ισχυρά κίνητρα και τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα συχνά είναι κίβδηλα για να περνάει ευχάριστα η ώρα. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε γύρω μας, μιας και ο τόπος είναι γεμάτος από κίβδηλους σοφούς, πρόθυμους να διαθέσουν την πραμάτεια τους σε όποιον είναι διαθέσιμος να εγκλωβιστεί.

Άνθρωποι που δεν έχουν χειριστεί τον Φόβο και το Εγώ, ό,τι κι αν λένε ό,τι κι αν κάνουν είναι άλλη μια παγίδα και χρειάζεται να έχεις μπόλικη Διάκριση και ικανότητα Παρατήρησης του Ολοφάνερου για να δεις πότε η Φαινομενικότητα δεν είναι ταυτόσημη με την Πραγματικότητα. Ζει οι μαζάνθρωπος με το σκεπτικό ότι θα την γλιτώσει και τότε γιατί να αλλάξει; Γιατί να κόψει το κρέας όσο υπάρχει μέσα του η σκέψη ότι ο καρκίνος αφορά μόνο τους άλλους; Γιατί να απαλλαγεί από τα ελαττώματά του όταν αδικεί, κατηγορεί, σκοτώνει, λαιμαργεί, ελευθεριάζει, ζηλεύει, κλέβει…

Γιατί να αλλάξει, όταν πείθει τον εαυτό του ότι πάντοτε φταίνε οι άλλοι και « μα τι να κάνω, Εγώ είμαι απλώς ένα αθώο θύμα των περιστάσεων» Όταν κάποτε μοιραία συναντήσει τις συνέπειες των πράξεών του και τις συνειδητοποιήσει, βγαίνοντας από τον ουτοπικό κόσμο της ατιμωρησίας, οι αυταπάτες του καταρρέουν και ψάχνει για λύσεις.

Ψάχνει όμως σε άλλες αυταπάτες, κυνηγώντας χίμαιρες, έως ότου διαψευσθούν με την σειρά τους και αυτές. Τότε αηδιασμένος ίσως, αν έχει την απαιτούμενη ενέργεια, να πάψει να επιρρίπτει ευθύνες στους άλλους και να στραφεί στην μόνη αληθινή λύση, που είναι η απομάκρυνση από το Εγώ. Θα σκοντάψει μια, δύο, δέκα φορές, έως ότου το πάρει απόφαση να προσέχει που πατάει, διαφορετικά θα υποφέρει χωρίς να γνωρίζει το γιατί και φυσικά θα φταίνε πάντοτε οι άλλοι, θα θέλει να αλλάξει τους άλλους, μέχρι να συνειδητοποιήσει κάποτε ότι στην ουσία ο υπεύθυνος της μιζέριας του είναι το ασήμαντο Λερναιοκέφαλο Εγώ του και κανένας άλλος.

Πρέπει να χειριστεί το εγώ Εγώ ΕΓΩ … και τίποτε άλλο. Ένας τρόπος να χειριστεί το εγώ, για όποιον δεν είναι πολεμιστής και δεν ζει με Επίγνωση και δεν έχει ήδη αναλάβει την Ευθύνη της ζωής του, είναι να βάζει μόνος του δυσκολίες στην καθημερινότητα για να οδηγηθεί, νομοτελειακά στην απαλλαγή από το Εγώ του και στην ταυτόχρονη ενεργοποίηση της Θέλησης του. Αυτό μπορεί να γίνει σκόπιμα με ΕΠΙΓΝΩΣΗ όπως ζουν και δρουν, οι άνθρωποι πολεμιστές.

Μπορείς να αγνοείς τα συμπτώματα μιας ασθένειας από φόβο, ή από αφέλεια για όσο θέλεις, μέχρι να καταλήξεις στο κρεβάτι. Εκεί πλέον επιβάλλεται να δράσεις με συγκεκριμένο τρόπο, διότι δεν υπάρχει οδός διαφυγής, Δρας σωστά ή πεθαίνεις! …και μπορείς να επιλέξεις να πεθάνεις για να υποστηρίξεις το εγώ σου και την ανάγκη του να έχει πάντα δίκιο, αλλά μπορείς και να ζήσεις … ευτυχισμένος κάνοντας την ασθένεια σου εφαλτήριο αντί για τροχοπέδη, η επιλογή είναι δική σου και ή θα ακούσεις το Εγώ σου ή την Θέληση σου.

Όσο πιστεύεις ότι ο εγωισμός είναι «χρήσιμος» δεν θα εργαστείς ποτέ για την απαλλαγή από δαύτον. Όταν αλλάξεις νοοτροπία μετά από αρκετά χτυπήματα στην ζωή, τότε έχεις πιθανόν ωριμάσει για εσωτερική εργασία. Έχεις στραφεί στο πεδίο της Θέλησης. Το θέμα είναι ό,τι κάποιες φορές έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και η ενέργεια που έχει απομείνει είναι ελάχιστη για να επιτευχθεί αυτή η αλλαγή. Βρίσκεσαι πλέον στο σημείο όπου έχεις αποφασίσει ειλικρινά την αλλαγή κι αν έχεις αρκετή ενέργεια ίσως την καταφέρεις.

Δεν ελπίζεις ότι θα την γλιτώσεις χωρίς να αλλάξεις, ότι θα κάνεις το λάθος και θα απολαμβάνεις την ζωή σου, σαν να έχεις κάνει το σωστό. Εδώ τώρα απαιτείται ένα ακόμη άλμα στην συνειδητότητα. Μια περαιτέρω βελτίωση ώστε να μπορέσεις, να διακρίνεις την σωστή λύση και να βρεις την δύναμη να την εφαρμόσεις. Ναι οι δυσκολίες, τα εμπόδια εξελίσσουν, με τον όρο όμως ότι τα αποδέχεσαι και αποφασίζεις να σταματήσεις την καταστροφική δράση του εγώ, χρησιμοποιώντας το σαν μέσο «εκγύμνασης». Διδάσκεσαι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεων, δρας με Θέληση και έτσι βελτιώνεσαι.

Αν όμως επιχειρείς να αποφύγεις τις δυσκολίες και τα προβλήματα με πλάγια μέσα, χωρίς να δίνεις πραγματικές λύσεις, χωρίς να δημιουργείς αποδεκτά αποτελέσματα, τότε λειτουργείς με κουτοπονηριά. Το Πνεύμα όμως δεν μπορείς να το εξαπατήσεις έτσι εύκολα και ο ‘Αετός’ καραδοκεί όπως και ο εντεταλμένος του ο Θάνατος. Αντίθετα, αν δράσεις υπεύθυνα, δηλ. αναλάβεις την Ευθύνη των πράξεων σου, τότε διαπιστώνεις ότι σου παρέχονται πολλές εξυπηρετήσεις. «Τυχαία» περιστατικά, «συμπτώσεις», μαθήματα, συμβολικά γεγονότα, εσωτερική ενίσχυση και άλλα πολλά, που διευκολύνουν την Θέληση στο να ενεργοποιηθεί και να παράγει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Αρχίζουν να ανοίγουν διάφορες «πόρτες» μέσα κι έξω, γιατί εισέρχεσαι πλέον στο ρεύμα της εξέλιξης και οι Δυνάμεις του Πνεύματος τίθενται στην διάθεσή σου.

Η ειλικρινής απόφαση και η κάθε μικρή πράξη προς την υλοποίηση της είναι το ήμισυ του παντός. Από εκεί και πέρα διαπιστώνεις ότι αυξάνουν οι εσωτερικές δυνατότητές, η αποφασιστικότητά σου και επίσης ότι δέχεσαι αρκετή υποστήριξη από το περιβάλλον σου.

Όχι μόνο από ανθρώπους, αλλά ορισμένα γεγονότα διευθετούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να σε βοηθούν. Συμβαίνει συχνά, μετά από μια σοβαρή και σταθερή απόφασή και αλλαγή τρόπου δράσης, σκέψεων, συναισθημάτων και λέξεων που χρησιμοποιείς, να δημιουργηθούν τέτοιες καταστάσεις στην ζωή σου, οι οποίες να σου προσφέρουν ευκαιρίες για κάποια συγκεκριμένη εργασία επί του Είναι. Ξαφνικά ο παρατηρητής δημιουργεί το παρατηρούμενο και τον κόσμο γύρω από αυτό. Ας πούμε ένα υποθετικό παράδειγμα.

Έστω ότι αποφασίζεις, μετά από πιέσεις και κάμποσο πόνο που δέχτηκες στην ζωή, αποτέλεσμα των δυσκολιών που προκάλεσες, να απαλλαγείς από την κακοβουλία. Συνειδητοποιείς ότι εσύ, ο ίδιος έχεις δυσκολέψει την ζωή σου, με το να διαβάλεις τον έναν στον άλλο και τούμπαλιν και δεν ευθύνονται οι γύρω σου, που και μόνο με την υποψία, ό,τι κυκλοφορείς κάπου εκεί κοντά, εξαφανίζονται με ταχύτητα αστραπής.

Θέλεις ειλικρινά να αλλάξεις, να πάψεις να λες ό,τι άσχημο πέφτει στην αντίληψη σου διανθίζοντας το μάλιστα με μπόλικη φαντασία και αναμεταδίδοντας το εκεί που δεν πρέπει. Ναι το αποφάσισες διαφορετικά θα μείνεις απόλυτα μόνος και επιπλέον ξέρεις ό,τι αυτό σου το ελάττωμα κάνει κακό, πολύ κακό. Όπως τότε που λέγοντας στον Νίκο που είδες την γυναίκα του, έκαναν έναν άγριο καυγά, φτάνοντας στα πρόθυρα του διαζυγίου, μέχρι να διαπιστώσουν πως ήταν απλά μια παρεξήγηση που εσύ Σκόπιμα προκάλεσες.

Αποφάσισες λοιπόν να γίνεις χρήσιμος άνθρωπος για το Είναι, μα και για τους συνανθρώπους σου. Μετά από λίγο καιρό, βλέπεις το πως ανοίγουν οι νοητικοί σου ορίζοντες, αλλάζοντας τον τρόπο που σκέφτεσαι και δρας μέσα σου, χωρίς καν να κοπιάσεις, μόνο και μόνο επειδή αποφάσισες να κάνεις κάτι επί καλό. Βλέπεις τότε Ολοφάνερα τις συνέπειες της κακοβουλίας. Δημιουργούνται καταστάσεις με έναν ανεξήγητο τρόπο.

Αρχίζεις να συναντάς ανθρώπους που χρειάζονται αυτό που έχεις να πεις και να κάνεις εσύ. Είναι ευκαιρίες για να πεις το καλό, για να δράσεις κάνοντας όσο περισσότερο καλό γίνεται. Διακρίνεις πολλές ευκαιρίες, που από πάντοτε υπήρχαν, αλλά η κακοβουλία σου, σ’ έκανε να στρέφεις το βλέμμα σου στην ικανοποίηση του εγώ σου, αδιαφορώντας για το κακό που προκαλούσες. Βλέπεις τώρα πολλές νέες ευκαιρίες για να δράσεις επί καλό, που λες και τις προκάλεσε η απόφασή σου για αλλαγή με έναν «μαγικό» τρόπο.

Η απόφασή σου άλλαξε το περιβάλλον σου. Είναι σαν θαύμα, σαν μια μαγική κατάσταση, ζήτησες εκπαιδευτικές συνθήκες για να αποβάλλεις την κακοβουλία και αυτές σου δόθηκαν. Δεν μένει παρά να τις αξιοποιήσεις στο έπακρο, να τις κάνεις εφαλτήριο για την καλυτέρευση σου. Μερικές φορές η απόφασή σου για αλλαγή επί καλό, δεν είναι απολύτως συνειδητή, συνήθως δεν είναι. Έχεις κουραστεί από κάποιες αδυναμίες σου και Θέλεις, με έναν υποσυνείδητο τρόπο, να τις αποβάλλεις. Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες μέσα σου, χωρίς να το έχεις συνειδητά καταλάβει. Τότε διάφορα γεγονότα, ευκαιρίες θα ‘λεγα, εμφανίζονται στην ζωή σου όπως και στην περίπτωση των συνειδητών αποφάσεων. Εσύ όμως δεν γνωρίζεις την σημασία τους, απλά σου συμβαίνουν. Ακολουθώντας την αντίστροφη οδό, από την φύση των γεγονότων μπορείς να συνειδητοποιήσεις την ενδόμυχη απόφαση που έχει ήδη παρθεί και την εργασία που αυτή επιβάλλει να πραγματοποιήσεις.

Η ερμηνεία των γεγονότων δηλ. η Παρατήρηση του Ολοφάνερου, φέρνει την απόφασή από το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Το περιβάλλον είναι στην ουσία ένας δάσκαλος. Αν σύμφωνα με το προηγούμενο παράδειγμα διαπιστώσεις, ότι αρχίζεις να περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους που έχουν ανάγκη να αναμεταδώσεις μια σημαντική επικοινωνία και αναρωτηθείς, τι σημαίνουν αυτές οι συγκυρίες, εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι είναι η εξωτερική έκφραση μιας ενδόμυχης επιθυμίας. Να απαλλαγείς από την κακοβουλία σου.

Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν πόσο αστείο ακούγεται να κλαψουρίζεις πως είσαι άνεργος, χρωστάς και σου φταίει ;ή το ένα ή το άλλο, αλλά όχι το εγώ σου που το χεις αφήσει ανεξέλικτο και δεν αναλαμβάνεις την Ευθύνη της ζωής σου. Εμείς πάντως εδώ γελάμε μαζί σου, ειδικά όταν κατεβαίνεις στις πλατείες ψευδώς διαμαρτυρόμενος αντί να αναλάβεις δράση, χωρίς εγωισμό, γιατί δουλειές υπάρχουν, αλλά δεν μπορείς να τις δεις, σε τυφλώνει το εγώ σου που βολεύεται και αυτοϊκανοποιείται να διαμαρτύρεται. Μένεις λοιπόν δεμένος στο λιμάνι να σαπίζεις, ενώ έχεις τις ικανότητες και τις δυνατότητες για ταξίδια στα πέλαγα.

Θα σου προσφέρω λοιπόν μια πολύτιμη πληροφορία. Υπάρχουν χιλιάδες επιχειρήσεις παγκόσμια που αναζητούν μόνιμα ικανούς πωλητές, γιατί γνωρίζουν πως οι ικανοί και αποτελεσματικοί πωλητές είναι οι μόνοι που τροφοδοτούν την επιχείρηση με χρήματα και πελάτες, συντηρώντας την μα και όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους σε αυτήν. Λέγοντας πωλητές, δεν νοούνται αυτοί που ξεσκονίζουν τις ηλεκτρικές συσκευές στα πολυκαταστήματα και τους ψάχνεις με τα κιάλια για να σε εξυπηρετήσουν, μα όποιοι δημιουργούν ανοδικές στατιστικές άμεσων πωλήσεων. Αυτό όμως απαιτεί δουλειά με τον εαυτό όπως αυτή που περιγράφεται σε αυτό το άρθρο, γιατί ο ικανός πωλητής έχει πολλά μα πάρα πολλά εμπόδια και δυσκολίες να επιλύσει σε ελάχιστο χρόνο και πάμπολλες φορές στην διάρκεια μιας ημέρας, γι αυτό και είναι ανάρπαστος.

• Κάνε αυτή την απλή άσκηση αντιμετώπισης δυσκολιών >

• Γράψε σε ένα χαρτί ένα πρόβλημα ή μια δυσκολία που αντιμετωπίζεις. >

• Γράψε με ποιόν τρόπο αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί. >

• Γράψε γιατί δεν το έχεις ήδη κάνει. >

• Γράψε τι συναισθήματα νοιώθεις στην σκέψη του, να κάνεις αυτό που χρειάζεται για να λυθεί το πρόβλημα. >

• Σκέψου τώρα πως το πρόβλημα είναι ήδη λυμένο κι εσύ βιώνεις ήδη τα αποτελέσματα, πως νοιώθεις; τι συναισθήματα αισθάνεσαι; Γράψε τα. >

• Γράψε βήμα βήμα τι χρειάζεται να κάνεις, ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας. Ξεκίνα γράφοντας τα εύκολα βήματα. >

Πήγαινε και ΚΑΝΕ, ΤΩΡΑ, το πρώτο πιο εύκολο από αυτά που έγραψες, χωρίς σκέψη και χωρίς συναίσθημα. (ψάχνοντας για δουλειά μπορεί να είναι το να αγοράσεις μια εφημερίδα αγγελιών ή να ξυριστείς ή να σταματήσεις να ξενυχτάς ή να πάψεις να πηγαίνεις στις διαδηλώσεις … )

• > Συνέχισε με τα δυσκολότερα, βήμα βήμα, πάντα χωρίς σκέψη και χωρίς συναίσθημα.

• > Γράψε γιατί δεν μπορείς να νοιώσεις ευχαρίστηση ή χαρά προσπερνώντας μια δυσκολία στην ζωή σου. > Ξεκίνα να το κάνεις.

• > Συνέχισε με δυσκολότερα προβλήματα και γίνε ο ειδικός στην επίλυση τους, ευχαριστώντας για την βοήθεια που σου έρχεται, με το να είσαι χαρούμενος με αυτά που έχεις ήδη.

Το Πνεύμα δεν κοιτάει αυτό που νομίζεις ότι θέλεις, αλλά αυτό που η Θέληση ξέρει ότι χρειάζεσαι στο μονοπάτι της αναζήτησης ή έστω πιο απλά στο μονοπάτι της ζωής σου και αυτό το μονοπάτι για να το περπατήσεις χρειάζεσαι καρδιά.

Το Πνεύμα δεν απαντάει στις επιθυμίες του μυαλού σου, αλλά στις βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς σου, αν έχεις κι αν δεν έχεις ολότελα αποκοπεί απ αυτήν. Αυτά που στην ζωή φαίνονται ως ευχάριστες συμπτώσεις, ή ανεπιθύμητες δυσκολίες, είναι στην πραγματικότητα το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που εσύ ο ίδιος στο επίπεδο του

Είναι, Θέλησες, χωρίς συχνά να το γνωρίζεις συνειδητά και όχι δεν είσαι αβοήθητος, αρκεί να πάρεις την απόφαση να ξεκινήσεις με Επίγνωση, να κάνεις τις δυσκολίες και τα εμπόδια εφαλτήρια αντί για τροχοπέδη. © Eos Aurora. Απόσπασμα από το βιβλίο της “Το Μυστικό Της Αποτυχίας”

http://www.terrapapers.com/?p=14786

Μην απελπίζεστε!

• Δικτυωθείτε σε οποιαδήποτε ευκαιρία Μπείτε σε μια οργάνωση

• Ξοδέψτε περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τους φίλους σας

• Πηγαίνετε μια ομαδική εκδρομή

• Μπείτε σε μια αθλητική ομάδα ή σύλλογο Εργαστείτε για μια εθελοντική οργάνωση ή μπείτε σε έναν σύλλογο με φιλανθρωπικό χαρακτήρα

• Φτιάξτε ή επεκτείνετε ένα δικό σας διαδικτυακό τόπο Δοκιμάστε τον εαυτό σας στην πολιτική ή στις πωλήσεις

• Γνωρίστε και παντρευτείτε το έτερό σας ήμισυ Αν είσαστε γυναίκα, μείνετε έγκυος

• Αρραβωνιαστείτε

• Τελειώστε ένα μακροχρόνιο έργο

• Σταματήστε να πιέζετε πράγματα, που δε σας οδηγούν πουθενά

• Κάντε διαλογισμό, yoga, πηγαίνετε ένα σπα να χαλαρώστε

• Ξεκινήστε ψυχοθεραπεία

• Πείτε αντίο σε ότι σας καταπιέζει και σας στεναχωρεί

• Ξεκουραστείτε περισσότερο

• Προσέξτε κρυφούς εχθρούς

• Επικεντρωθείτε στα καλλιτεχνικά σας ταλέντα

• Να περνάτε περισσότερο χρόνο στο σπίτι

• Να ανακαινίσετε το σπίτι σας ή να μετακομίσετε σε ένα μεγαλύτερο

• Να μετακομίσετε σε κάποια άλλη πόλη ή χώρα

• Να ξεκινήσετε οικογένεια, ή να περάσετε περισσότερο χρόνο με τη δική σας

• Να κάνετε ειρήνη με τους γονείς σας ειδικά με τη μητέρα σας

• Γνωρίστε και βγείτε με κάποιον/α που του/ης αρέσει η οικογένεια

• Δουλέψτε με γυναίκες, ή σε μια εταιρία που επικεντρώνετε στις γυναίκες Δώστε τα όλα

• Κυνηγήστε εκείνο το ακατόρθωτο όνειρο, αξίζει το ρίσκο

• Γίνετε δραστικός/ή

• Γίνετε πιο σέξι και ανοιχτός/ή σε νέα πράγματα

• Μετακομίστε, αλλάξτε δουλειά

• Δουλέψτε σε έναν δημιουργικό τομέα

• Βρείτε περισσότερο χρόνο για τον εαυτό σας και αφήστε το ρόλο του μάρτυρα

• Πείτε αυτό που σκέφτεστε

• Γενικότερα κάντε αυτό που πάντα θέλατε να κάνετε

• Θα κάνετε μια μεγάλη επένδυση

• Θα ανακαινίσετε το σπίτι σας

• Θα σταθεροποιήσετε την κατάσταση της ζωής σας

• Θα αναπτερώσετε την αυτοεκτίμησή σας

• Θα εμπλουτίσετε τη ντουλάπα σας  

• Θα δοκιμάσετε ένα νέο χτένισμα

• Θα διδάξετε σε μια τάξη, ειδικά δημοτικό ή παιδιά του νηπιαγωγείου

• Θα πάρετε μαθήματα που σας εμπνέουν 

• Θα γράψετε ένα βιβλίο ή άρθρα σε περιοδικά Θα γίνετε πιο επικοινωνιακός/ή

• Θα γνωρίσετε νέα άτομα

• Θα κάνετε έναν/μια καλό/ή φίλο/η

• Στη σχέση σας θα δουλέψετε περισσότερο τη φιλία σας

• Θα βρείτε νέα μέρη να διασκεδάσετε και θα κάνετε νέα στέκια

• Θα κάνετε εθελοντική εργασία

• Θα ασχοληθείτε με τις πωλήσεις και θα τα πάτε πολύ καλά

• Συνδυασμός επιτυχίας και κοινωνικής ζωής

• Να κάνετε την προξενήτρα στους φίλους σας

• Να εξασκήσετε τις ικανότητές σας στο φλερτ

• Να ασχοληθείτε με τις τέχνες

• Να κάνετε ένα δικό σας σπίτι

• Να παντρευτείτε και να κάνετε τη δική σας οικογένεια

• Αν είσαστε γυναίκα, να μείνετε έγκυος

• Να είσαστε μαζί με παιδιά

• Να κάνετε γυμναστική για να βρείτε τη φόρμα σας – ακόμα και περπάτημα κάνει θαύματα

• Να αλλάξετε σε οργανικά και φυτικά προϊόντα 

• Να μιλάτε λιγότερο και να ακούτε περισσότερο

• Να ξεχάσετε τους θεατρινισμούς και να ασχοληθείτε καλύτερα με τις ανάγκες της κοινωνίας

• Να πάρετε ένα ζώο

• Να αλλάξετε το σπίτι σας

• Να βάλετε τα πράγματα σε μια τάξη

• Να φτιάξετε την οργάνωσή σας

• Διαβάστε περισσότερα βιβλία και κλείστε την τηλεόραση

• Να δουλέψετε αρκετά παραπάνω για να πετύχετε τους στόχους σας

• Ολοκληρωμένη μακροχρόνια σχέση

• Να ζητάτε περισσότερα από τον/ην σύντροφό σας, αλλά και να δίνετε 

• Να δουλέψετε με κάποιον, που σας αντιπροσωπεύει 

• Να δείτε τα πράγματα με τα μάτια των άλλων

• Να αποκτήσετε περισσότερη ισορροπία στη σχέση σας

• Μια πρόταση γάμου ή αρραβώνα

• Να απολαμβάνετε περισσότερο ιδιωτικό χρόνο

• Να ξεχρεώσετε κάποιο χρέος 

• Να επενδύσετε και να κερδίσετε ένα παραπάνω εισόδημα

• Να δώσετε ώθηση στη σεξουαλική σας ζωή

• Να ντυθείτε λίγο πιο προκλητικά

• Να δεσμευτείτε με λίγους, αληθινούς φίλους παρά με εκατό ψεύτικους

• Να διώξετε μια άσχημη συνήθεια ή εξάρτηση

• Να ξεκινήσετε δική σας δουλειά

• Να κάνετε αίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο ή να συνεχίσετε την εκπαίδευσή σας

• Να ταξιδέψετε τον κόσμο

• Να ακολουθήσετε καριέρα στις εκδόσεις ή τις πωλήσεις

• Να εργαστείτε σε ένα εικονικό γραφείο (όπως μέσω internet) ή να βρείτε μια δουλειά, που έχει ταξίδια

• Nα εξερευνήσετε το μεταφυσικό και τη διαίσθησή σας

• Μεγάλες ευκαιρίες στην καριέρα σας 

• Την σχέση με τον πατέρα σας

• Τις σχέσεις σας με τους άντρες γενικότερα Δόξα, τιμές, βραβεία κι αναγνώριση

• Αναβάθμιση της εικόνας και της ντουλάπας σας για να υιοθετήσετε μια πιο λαμπερή εμφάνιση

• Η επαφή με την υψηλή κοινωνία

• Εκμάθηση των παραδόσεων και της οικογενειακής σας ιστορίας.

2012 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Η καλή μας τράγοι που μάς αγαπάνε και στο όνομα του εβραίου θεού τους έχουν κάνει τέτοια περιουσία που απορώ πώς μπορεί κάποιος να μην έχει καταλάβει τι παίζει με τις θρησκείες.....

δ

βέβαια οι νεοέλληνες οι βλάκες θεωρούν απόγονους τον Αβρααμ και τον Δαβίδ και ξέχασαν οτι δεν έχουμε καμία σχέσει με αυτούς...ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ..ΛΕΩΝΙΔΑΣ..ΠΛΑΤΩΝ..και άλλοι τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι είναι προγονοί μας...γιατι δεν είμαι εβραίος αλλα ΕΛΛΗΝΑΣ

Αφήσαμε την φιλοσοφία και τις τόσες υπέροχες γνώσεις που μας δίδαξαν οι αρχαίοι έλληνες...σταματήσαμε να είμαστε ανεξάρτητοι και στο κάτω κάτω να πιστέυουμε τους δικούς μας ¨θεούς¨ και λατρέυουμε νεκρά κεφάλια και φιλάμε τα χέρια των τράγων..καλα μιλάμε με αυτήν την θρησκεία πήγαμε χρόνια μπροστά και αναπτύξαμε πολιτισμό της χέστρας..και όταν ακούω για ελληνοορθόδοξους με πιάνει πανικός θέλω να τους χτυπήσω όλους...τι λές ρε βλάκα τι σχέση έχει η ΕΛΛΑΣ με την βρωμο εβραικη θρησκεία σας??

ξ

και το καλό το άφησα για το τέλος..διαβάστε εδω τον τράγο μη τον χαρακτηρίσω αλλιώς..τι έλεγε τότε και βέβαια τα ίδια κάνει και σήμερα που και πάλι είμαστε υπο κατοχή..δεν αντιδράει καθόλου και τα πρόβατα βελάζουν και ρίχνουν λεφτά..βρε ουστ

EIMAI EΛΛΗΝ, ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, ΔΕΝ ΔYNAMAI ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

ΞΥΠΝΑ ΕΛΛΗΝΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ''ΠΟΙΜΝΙΟ'' ΚΑΝΕΝΟΣ!

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ

ΜΕΤΟΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

• Oι ελεύθεροι κάτοικοι των Aθηνών, που δεν ανήκαν στο σώμα των αθηναίων αστών, αλλά διέμεναν μόνιμα στην πόλη, αποτελούσαν την κατηγορία των μετοίκων.

• H πλειοψηφία των μετοίκων απαρτιζόταν από ξένους, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την οικονομική άνθηση της Aθήνας έρχονταν για να κερδίσουν χρήματα, κατά κανόνα ασχολούμενοι με εμπορικές δραστηριότητες. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι πηγές δεν αντιπαραθέτουν στους μέτοικους τούς πολίτες, αλλά τους αστούς. Ένας μικρός μόνο αριθμός μετοίκων προερχόταν από πρώην δούλους, που μετά την απελευθέρωσή τους επέλεξαν να παραμείνουν στην Αθήνα.

• Oι μέτοικοι δεν είχαν το δικαίωμα απόκτησης γης και οικίας, το οποίο η πόλη παρείχε μόνο σε ξένους σε ανταπόδοση των ευεργεσιών τους. Επιπλέον, ήταν υποχρεωμένοι στην καταβολή ενός ετήσιου φόρου αξίας 12 δραχμών για τους άντρες και 6 δραχμών για τις γυναίκες.

• Tο λεγόμενο μετοίκιο δεν ήταν ιδιαίτερα επαχθής φόρος, καθώς αντιστοιχούσε στο ημερομίσθιο ενός εργάτη. Σε περίπτωση όμως μη καταβολής του μετοικίου, ο μέτοικος κινδύνευε να περιπέσει σε δουλεία. Tον ίδιο κίνδυνο αντιμετώπιζαν, τουλάχιστον έως τις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ., οι μέτοικοι που δεν είχαν ορίσει προστάτη, δηλαδή έναν αθηναίο πολίτη, ο οποίος πιστοποιούσε κατά κάποιον τρόπο την καταλληλότητα του ξένου να γίνει μόνιμος κάτοικος Αθηνών και του εξασφάλιζε το δικαίωμα της προσφυγής στο αρμόδιο δικαστήριο, στο οποίο προΐστατο ο πολέμαρχος.

• Οι πλουσιότεροι μέτοικοι -όπως και οι πλουσιότεροι αθηναίοι πολίτες- ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλουν έναν επιπλέον φόρο, την εισφορά, όταν κρίσιμες περιστάσεις, όπως ο πόλεμος, το απαιτούσαν. Oι μέτοικοι αποτελούσαν, σε ένα σημαντικό ποσοστό τους, ένα οικονομικά εύρωστο στρώμα της αθηναϊκής κοινωνίας, καθώς ήταν αυτοί που κατά κύριο λόγο αναλάμβαναν κάποιες ιδιαίτερα προσοδοφόρες χρηματιστικές δραστηριότητες, όπως το εμπόριο, τη βιοτεχνία και τις τραπεζικές επιχειρήσεις.

• Στο σύνολο, ωστόσο, των μετοίκων συναντάμε και κάποιους με αρκετά μικρότερη οικονομική επιφάνεια, όπως για παράδειγμα εργάτες στην οικοδόμηση δημόσιων κτιρίων (Eρέχθειο, 409/8 και 408/7 π.Χ., Ελευσίνα 329/8 π.Χ.), μάγειρους και κηπουρούς. Λόγω των προαναφερθέντων δραστηριοτήτων τους, το σημαντικότερο ποσοστό των μετοίκων διέμενε στους δήμους του άστεως και στους γειτονικούς δήμους.

• Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα (επιγραφές από επιτύμβιες στήλες), δήμοι, όπως η Mελίτη, στα βορειοδυτικά των Αθηνών, και ο Πειραιάς είχαν τα υψηλότερα ποσοστά συγκέντρωσης μετοίκων κατά την Κλασική περίοδο.

• Aν και αποτελούσαν μια ιδιαίτερη -νομικά καθορισμένη κοινωνική ομάδα- χωρίς το δικαίωμα της άμεσης συμμετοχής της στις πολιτικές διαδικασίες, οι μέτοικοι συμμετείχαν ενεργά στην κοινωνική ζωή της Αθήνας.

• Aνέπτυσσαν φιλικές σχέσεις με αθηναίους πολίτες, οργάνωναν συμπόσια, συμμετείχαν στις γιορτές της πόλης, αλλά και συνέβαλλαν οι ίδιοι στην ίδρυση βωμών ή ακόμα και στην ανέγερση κτηριακών εγκαταστάσεων, όπως συνέβη στον Πειραιά.

• H συχνότητα τιμητικών ψηφισμάτων για μετοίκους από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. είναι ενδεικτική για την αύξηση των χορηγιών από μέρους τους και για την αναγνώριση της προσφοράς τους από την πόλη

• και σήμερα δίνουμε σε όλους υπηκοότητα λές και οι αρχαίοι έλληνες ήταν χαζοί και δέν τους δίναν τούς τότε <μετανάστες> δικαιώματα....ενα πράγμα είναι σίγουρο και θα το δούμε μπροστά μας το μπαστάρδεμα του D.N.A. μας θα είναι καταστροφικό....μεχρι τότε...σας αφήνω να βελάζετε όλους εσας που θερωρείτε οτι μετανάστες που σήμερα είναι 4.000.000 και σε 10 χρόνια θα είναι διπλάσιοι θα πρέπει να τους νομιμοποιήσουμε!!!!

KΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!!!

The Secret - ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΖΙΤΟ Ι ΕΛΛΙΝΙΚΙ ΔΙΜΟΚΡΑΤΙΑ!!!

• Επιδί πρέπι να μαθένuμε να γράφuμε σοστά επιτέλuς σε αφτί τι χόρα αποφάσισα να σας ξεκινίσο εντατικά φροντιστίρια. Ι εκπλικτικί αφτί κίνισι τον άξιον ( εδώ τι στο διάολο πρέπει να βάλω για να φαίνεται ο πληθυντικός;;;;) καθιγιτόν κε πολιτικόν μας, που αποφάσισαν να αλλάκσουν την αλφαβίτα για να γίνι πιο εύκολι ι εκμάθισι τους από τα πεδιά ίνε αναπόφεφκτα μια σιμαντικί αλλά κε πολί έξιπνι κίνισι–

όπος φισικά έχετε κι εσίς διαπιστόσι – όστε να μιν μπορί πλέον κανίς μας να έχι τιν δινατότιτα να κοροιδέβι τους ανορθόγραφuς.

• Σε όλι αφτί τιν αξιοζίλεφτι και πραγματικά άκσια προσπάθια εμίς οι ορθογράφι θα θέλαμε να διαμαρτιριθuμε εντόνος γιατί μας αφερέσατε αυτί τιν μικρί χαρά. Το καλό όμος ίνε ότι δεν θα ξανασχολιθuμε με το να βοιθάμε τα πεδιά μας στα μαθίματα επιδί δεν θα ιπάρχι κε λόγος βρε αδερφέ!!! Θα ίθελα να εφχαριστίσο τιν λέσχι Μπίλντεμπερκ κε τιν εξερετικι προιν ιπuργό πεδίας κε διά βίu εκμάθισις καθός κε όλuς τuς σιμπαραστάτες σιμερινuς πολιτικuς.

• Όλι εμίς θα σας βοιθίσuμε ξεκινόντας από σίμερα να γράφuμε σοστά. Κε για αφτό τον λόγο θα ίθελα όλι μαζί εδό να βροντοφονάξuμε…

• ΖΙΤΟ Ι ΠΟΛΙΤΙΚΙ ΜΑΣ!!!! ΖΙΤΟ Ι ΕΛΛΙΝΙΚΙ ΔΙΜΟΚΡΑΤΙΑ!

• Δεν πιστεβο να ζορίστικε κανίς στο διάβασμα.

• Όλα ίνε πιο εφκολα πια!!

• http://www.katohika.gr/2012/07/blog-post_914.html

ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ.........

Ετσι θα γράφουν από του χρόνου τα παιδιά στο σχολείο!!!!!!

ΕΛΛΑΣ: ΠΑΡΤΕ ΜΙΑ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ

ΜΥΘΩΔΙΑ

ΜΥΘΩΔΙΑ - ΜΗΝΥΜΑΤΑ - Μέρος 3ο

ΜΥΘΩΔΙΑ - ΜΗΝΥΜΑΤΑ - Μέρος 2ο

ΜΥΘΩΔΙΑ - ΜΗΝΥΜΑΤΑ - Μέρος 1ο

ZEYΣ Ο ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ

ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Αρχαία Ελλάς και Δημοκρατία

• Η κριτική των Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων απέναντι στο δημοκρατικό καθεστώς και οι προτάσεις τους για την Ιδεώδη Πολιτεία

• Ένας από τους συνήθεις ισχυρισμούς των σημερινών «προοδευτικών» και λοιπών «δημοκρατικών δυνάμεων», είναι ότι ο Κοινοβουλευτισμός, αυτή η πλουτοκρατική ολιγαρχία αγγλοσαξονικού τύπου, δεν είναι τίποτε άλλο από την μετεξέλιξη του αθηναϊκού πολιτεύματος του 5ου π.Χ. αιώνος, δεν είναι δηλαδή παρά μία «σύγχρονη μορφή» -καίτοι ατελής- της αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας...

• . Πρόκειται περί καταφανούς ψεύδους, αλλά εδώ δεν θα εξετάσουμε για ποιους λόγους ο σημερινός 

• Κοινοβουλευτισμός ουδεμία σχέση δύναται να έχει με την δημοκρατία των Αθηνών του «Χρυσού Αιώνος», γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρίσεως μεταξύ των δύο αυτών πολιτευμάτων θα προσέβαλλε βάναυσα την νοημοσύνη των αναγνωστών μας. Θα επιχειρήσουμε όμως μία συνοπτική παράθεση των απόψεων που είχαν οι ίδιοι οι πρόγονοί μας για την λεγομένη «δημοκρατία», καθώς και για την ιδέα της «ισότητος» κι αυτό θα γίνει για τον εξής λόγο: Από τα σχολεία ήδη μας μάθαιναν ότι η δημοκρατία είναι το ύψιστο πολίτευμα που μόνο απ’ όλα τα άλλα κατοχυρώνει την ελευθερία εκφράσεως, γνώμης και την ατομική ελευθερία.

• Μας έλεγαν δε, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν την έννοια της δημοκρατίας -δηλαδή την κυριαρχία του λαού- και την εφήρμοσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (χωρίς βεβαίως να μας διευκρινίζουν για ποιους Αρχαίους Έλληνες ομιλούν, ποιας εποχής, ποιου αιώνος και ποιας περιοχής…). Επομένως, σύμφωνα με την μανιχαϊστική λογική τους, κάθε κριτική απέναντι στο κοινοβουλευτικό καθεστώς τους, ανάγεται σε… ανθελληνισμό, καθώς, όπως προαναφέραμε, «η δημοκρατία είναι δημιούργημα των Αρχαίων Ελλήνων»!

• Το δημοκρατικό πολίτευμα και η Ελληνική Ιστορία Έχουν όμως έτσι τα πράγματα; Κατ’ αρχάς, το να ταυτίζουμε μία συνιστώσα του Ελληνισμού, ένα από τα πολλά δημιουργήματά του, με τον ίδιο τον Ελληνισμό, δηλ. το να ταυτίζουμε την αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία με το σύνολον της Ελληνικής Ιστορίας, αποτελεί μία μορφή κατάφορης ισοπεδώσεως και αντιεπιστημονικής εξισώσεως. Ποτέ η δημοκρατία δεν απετέλεσε πολίτευμα συνυφασμένο με την Ιστορία και τους αγώνες του Έθνους μας. Στην πραγματικότητα, όλα τα μεγάλα πνεύματα του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού είχαν σαφέστατες αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και με την σημερινή «πολιτικά ορθή» ορολογία, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «φασιστικά».

• Όσον αφορά την αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία, αυτή υπήρξε ένα φαινόμενο περιθωριακό, τόσο χρονικώς (μερικές δεκαετίες του 5ου π.Χ. αι.), όσο και τοπικώς (μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα στο λεκανοπέδιο της Αττικής). Συνεπώς, η δημοκρατία ήταν η εξαίρεση του κανόνος και τίποτε παραπάνω. Όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο μεγάλος λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης στον «Κίτρινο Φάκελο»:

• «Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν η δικτατορία πενήντα χιλιάδων ομοτίμων πολιτών επί τριών εκατομμυρίων συμμάχων, μετοίκων και δούλων. Επί πενήντα χρόνια έτυχε οι 25.001 από αυτές τις πενήντα χιλιάδες να είναι άνθρωποι έξυπνοι. Βιολογικό φαινόμενο καταπληχτικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία.

• Από την στιγμή όμως που οι 25.001 έξυπνοι έγιναν 24.999, οι 25.001 ηλίθιοι έφεραν στην αρχή τον Κλέωνα, άνθρωπο στα μέτρα τους ακριβώς, κι η δημοκρατία ξαναβρήκε τον συνεπή εαυτό της». Το Ελληνικό Έθνος μεγαλούργησε όχι με δημοκρατικό καθεστώς, αλλά υπό βασιλικά, μοναρχικά και αριστοκρατικά πολιτεύματα.

• Ο Ελληνισμός κατέκτησε τα πέρατα της Ασίας, καταλύοντας την άλλοτε κραταιά Περσική αυτοκρατορία, όχι «εν δημοκρατία», αλλά με επί κεφαλής έναν… μονάρχη –τον Μέγα Αλέξανδρο-, ο οποίος προηγουμένως είχε επιτύχει την διά της βίας επιβληθείσα ένωση όλων των Ελλήνων, υπό τα δόρατα της Μακεδονικής φάλαγγας. Επίσης, στα 1.100 χρόνια του Βυζαντίου, φυσικά και δεν είχαμε δημοκρατία, αφού ίσχυε η «ελέω Θεού μοναρχία».

• Αυτό δεν σημαίνει ότι για χάριν των «δημοκρατών» μας θα διαγράψουμε πάνω από μία χιλιετία δόξης, Πολιτισμού και κυριαρχίας του αυτοκρατορικού Μεσαιωνικού Ελληνισμού! Τέλος, το Έθνος επέζησε και πορεύτηκε στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, με την μνήμη και την προσδοκία ενός Μαρμαρωμένου Βασιλιά, και όχι φυσικά ενός μαρμαρωμένου… προέδρου της δημοκρατίας!!! Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι Δεκάδες γνωστοί και άγνωστοι πνευματικοί γίγαντες του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου ήσαν απολύτως αρνητικοί προς την «αρχή της πλειοψηφίας», που αποτελεί την ουσία της δημοκρατίας.

• Μεγάλοι κλασσικοί Έλληνες φιλόσοφοι και ερευνητές, όπως ο Φιλόλαος, ο Ηράκλειτος, ο Αριστοτέλης, ο Αρίσταρχος, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Επίκουρος, ο Περίανδρος, ο Εμπεδοκλής, ο Κλεόβουλος, είναι μάλλον άγνωστοι, ενώ το έργο τους παρουσιάζεται στα σχολεία δυσνόητο και απόμακρο. Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί εκδήλωσαν με έντονο τρόπο την κριτική και την αντίθεσή τους προς την δημοκρατία.

• Όπως ο Ηράκλειτος, ο «σκοτεινός φιλόσοφος» της Εφέσου, που εξήρε την αξία της προσωπικότητος έναντι της μάζας, διακηρύττοντας το περίφημο «Εις εμοί μύριοι εάν άριστος η», δηλαδή «ο ένας για μένα ισοδυναμεί με δέκα χιλιάδες αν είναι άριστος». Απεναντίας, η περιφρόνησή του προς τους πολλούς ήταν δεδομένη: «οι πολλοί κακοί, ολίγοι δε αγαθοί».

• Δεκάδες πνευματικοί άνθρωποι της Αρχαίας Ελλάδος κατέληξαν προ πολλού στο συμπέρασμα ότι η ορθότης ή μη μίας απόψεως δεν είναι δυνατόν να εξαρτάται εξ αντικειμένου από την βούληση της οποιασδήποτε πλειοψηφίας (ποσότης) -όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή-, αλλά στους «επαΐοντες», που πιθανόν να αποτελούν την μειοψηφία (ποιότης) – ιδίως εάν αυτοί είναι κατηρτισμένοι πάνω στο θέμα.

• Πλείστοι εξ αυτών, ιδίως φιλόσοφοι, εξέφρασαν σε ανύποπτο χρόνο τις αντιδημοκρατικές τους αντιλήψεις, όπως ο Πυθαγόρας, ο Εμπεδοκλής, ο αριστοκρατικός Πλάτων και φυσικά ο διδάσκαλος αυτού, ο Σωκράτης, για τις οποίες αντιδημοκρατικές του αντιλήψεις στιγματίσθηκε και θανατώθηκε. Ο Πλάτων, γνωστός και ως «ιδεολόγος της αριστοκρατίας» διεπίστωσε ότι είναι αναπόφευκτο μέσα στα κράτη να υπάρχουν «άρχοντες» και «αρχόμενοι», δηλαδή άνθρωποι που να κυβερνούν και άνθρωποι που να κυβερνώνται: «άρχοντας δε δη και αρχομένοις αναγκαίον εν ταις πόλεσιν είναι που». Ο Πλάτων αρνήθηκε την πολιτική ισότητα και δίδαξε την αναγκαιότητα να κυβερνούν οι «κρείττονες» και να κυβερνώνται οι «ήσσονες», γράφοντας στην σχετική παράγραφο των «Νόμων»: «οίμαι τον κρείττονα μεν άρχειν τον δε ήττω άρχεσθαι».

• Κατά τον ίδιο φιλόσοφο, ο ηθικώς υπερέχων πρέπει να κυβερνά τον ηθικώς κατώτερο, ενώ απορρίπτεται η καθολική ισότητα και εξειδικεύεται το στοιχείο της υπεροχής, τονίζοντας ότι εκείνος που αγνοεί οφείλει να ακολουθεί και εκείνος που γνωρίζει να ηγείται και να άρχει: «έπεσθαι μεν τον ανεπιστήμονα κελεύον τον δε φρονούντα ηγείσθαι τε και άρχειν».

• Ο Πλάτων, στην «Πολιτεία» του, παραθέτει την άποψη του Σωκράτους ότι η τυραννία δεν δημιουργείται από κάποιο άλλο πολίτευμα, παρά από την δημοκρατία, όπου από την ακραία ελευθερία έχει την προέλευσή της και η μεγίστη και ακόμα αγριωτάτη δουλεία: «Εικότως τοίνυν, είπον, ουκ εξ άλλης πολιτείας τυραννίς καθίσταται, εξ οίμαι της ακροτάτης ελευθερίας δουλεία πλείστη τε και αγριωτάτη».

• Ο Αριστοτέλης θεωρεί γεγονός δεδομένο την καταφρόνηση της γνώμης των πολλών. Στα «Ηθικά Ευδήμεια» γράφει δεν πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η γνώμητων παιδιών (παιδαρίοις), των αρρώστων (κάμνουσι), των παραφρόνων (παραφρονούσι) και των… πολλών (ομοίως δε ταύταις ουδέ τας των πολλών) και εξηγώντας γιατί, καταλήγει στο ότι η μόνη γνώμη που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν, είναι η γνώμη των σοφών (τας δε των σοφών επισκεπτέον μόνας). Αν αυτό δεν είναι ξεκάθαρη άρνηση της δημοκρατικής «ισότητος», τι άλλο μπορεί να είναι; Ο ίδιος φιλόσοφος στα «Πολιτικά» σημειώνει ότι: «σε όλες τις κοινωνίες υπάρχει το άρχον που από τη φύση του μπορεί να αντιλαμβάνεται, να προβλέπει, να κατευθύνει» (εν ολίγοις να διοικεί) «και το αρχόμενο» που έχει την δυνατότητα να εκτελεί.

• Ο Ισοκράτης, ο πασίγνωστος ρήτωρ, ο οποίος μια ζωή ολόκληρη αγωνίσθηκε για την ένωση των Ελλήνων και την υποταγή των βαρβάρων, αν και επήνεσε κάποτε το δημοκρατικό πολίτευμα, σύντομα αντελήφθη το ποιόν του και εστράφη προς την αριστοκρατία, η οποία μόνη κατάφερε να κάνει πραγματικότητα την ιδέα του Πανελληνισμού. Απευθυνόμενος με επιστολή προς τον βασιλέα της Κύπρου Νικοκλέα, μεταξύ πολλών άλλων του έγραφε ότι βάση της χρηστής πολιτείας είναι οι άριστοι να κατέχουν τα αξιώματα: «οι βέλτιστοι μεν τας τιμάς έξουσι» και τον προέτρεπε να δίνει ελευθερία λόγου όχι σε όλους, αλλά σε όσους σκέφτονται ορθώς: «διδού παρρησίαν τοις ευ φρονούσιν». Στον ανωτέρω ρήτορα ανήκει και το εξής καταγγελτικό –αλλά και τόσο επίκαιρο- εναντίον της δημοκρατίας.

• Όπως είχε πει χαρακτηριστικώς: «Η δημοκρατία αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα, της ελευθερίας και της ισότητος, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». Τέτοιες απόψεις πολεμούνται και καταδιώκονται. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε μία ολόκληρη λίστα ονομάτων αρχαίων ρητόρων, φιλοσόφων, πολιτικών κ.λπ. που τιμωρήθηκαν από την αθηναϊκή δημοκρατία, άλλοτε με ήπιες (εξορία, φυλάκιση) και άλλοτε με σκληρότερες ποινές (θάνατος) για τις αντιδημοκρατικές τους απόψεις.

• Η δημοκρατική ολιγαρχία κατεδίωξε τους κήρυκές της από τότε, εξορίζοντας τον Αριστοτέλη, δολοφονώντας τον Σωκράτη, καταδιώκοντας τον Πλάτωνα, τον Αριστοφάνη, τον Αισχύλο και όλες εκείνες τις φωτεινές προσωπικότητες που ήσαν υπέρμαχοι μιας αριστοκρατικής κοινωνίας και εχθροί της δημοκρατικής ολιγαρχίας. Σήμερα το κατεστημένο προσπαθεί να θάψει το έργο τους και τις απόψεις τους, αφού αποφεύγει και να διαλεχθεί πάνω στις ιδέες τους, ομιλώντας μόνο για τον Περικλή που όμως αποφεύγουν και γι’ αυτόν να αναφέρουν ότι:

• α) ανήκε σε αριστοκρατικών φρονημάτων οικογένεια,

• β) ήταν και ο ίδιος αριστοκρατικός,

• γ) πέρασε στο στρατόπεδο των δημοκρατικών μόνο και μόνο για την πολιτική του ανέλιξη,

• δ) όταν εξασφάλισε την εξουσία παγίωσε ένα προσωποπαγές καθεστώς (σύμφωνα με τον Θουκυδίδη: «κατ’ όνομα μεν δημοκρατία τη πράξει δε ενός ανδρός αρχή»).

• Συνεπώς, είναι σχεδόν βέβαιον, ότι αν οι προαναφερόμενοι αρχαίοι Έλληνες διανοητές είχαν γεννηθεί σήμερα, οι απόψεις τους θα χαρακτηρίζονταν «ακραίες» και «φασιστικές», ενώ οι ίδιοι θα ετίθοντο στο περιθώριο ως «εχθροί της δημοκρατίας», «αντιδραστικοί» και… «νοσταλγοί του ολοκληρωτισμού»!

• Ποιες όμως ήσαν οι προτάσεις των προγόνων μας για την «Αρίστη Πολιτεία», το ιδεώδες εκείνο πολίτευμα που μπορεί να εξασφαλίσει την ευδαιμονία, την αρετή και την ευημερία στους πολίτες του; Ελλήνων Αρίστη Πολιτεία Κατά τους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, σκοπός της Πολιτείας –ως κρατικής οντότητος με ηθική βούληση- δεν ήταν απλώς η εξασφάλιση της συμβιώσεως των πολιτών της, αλλά η κατ’ αρετήν συμβίωσή τους.

• Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του:«Των καλών άρα πράξεων θετέον είναι την πολιτικήν κοινωνίαν, αλλά ου του συζήν». Αυτή η περί Πολιτείας αντίληψη είναι θεμελιώδης για την πολιτική σκέψη των Ελλήνων, αλλά και για τον Ελληνικό Πολιτισμό εν γένει. Σε αυτή την βάση οικοδομήθηκαν όλα τα πολιτικά συστήματα και πολιτεύματα, της αθηναϊκής δημοκρατίας περιλαμβανομένης.

• Ως Πολιτεία δεν νοείται ένας ένας άψυχος οργανισμός με μοναδική αποστολή την προσφορά υλικών υπηρεσιών προς τους πολίτες, δίκην μιας μεγάλης εταιρείας παροχής εκδουλεύσεων. Η Πολιτεία –όπως και το Εθνικό Κράτος αργότερα- αποτελεί έναν οργανισμό καταπληκτικής ισχύος, μία ζώσα, σκεπτομένη δύναμη, η οποία κατευθύνει τον εθνικά ομοιογενή λαό προς την πραγματοποίηση των διαχρονικών πεπρωμένων του.

• Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, τα πεπρωμένα αυτά πρέπει να εκφράζονται όχι επί της αφηρημένης πλειοψηφίας, αλλά επί του προσώπου του Αρχηγού. Ο Αρχηγός έχει αναδειχθεί όχι εξαιτίας του πλούτου, της κοινωνικής του θέσεως ή των κομματικών φίλων του, αλλά εξαιτίας της Αρετής του. Όταν λοιπόν μια προσωπικότητα συνδυάζει πολιτική Αρετή και Ιδεαλισμό, κατά τον Σταγειρίτη φιλόσοφο, η προσωπικότητα αυτή ενσαρκώνει τον τύπο του «εκλεκτού», στον οποίο όλοι οι άλλοι οφείλουν να υπακούουν ευχαρίστως: «πείθεσθαι τω τοιούτω πάντας ασμένως» («Πολ.» Γ΄). Πέραν τούτων, ο Αριστοτέλης θεωρεί ως παντός άλλου «δικαιότατον» να επαναστατούν οι υπερέχοντες εκλεκτοί, όταν οι πολιτικές εξουσίες και τα αξιώματα ανατίθενται σε αναξίους: «πάντων δε δικαιότατα μεν αν στασιάζοιεν» (Ε΄, Ι-1301), θεωρώντας αλλού επικίνδυνο το σύστημα εκλογής των κυβερνώντων από πρόσωπα που ορίσθηκαν δι’ εκλογής (Β΄, 6-1226α), ως είθισται σήμερα στον Κοινοβουλευτισμό.

• Το «Όμαιμον» ως βασικό δομικό στοιχείο της Πολιτείας Σε όλα ανεξαιρέτως τα αρχαία ελληνικά πολιτεύματα, είτε ονομάζονται «δημοκρατικά», είτε «μοναρχικά», είτε «αριστοκρατικά», κυρίαρχος είναι ο Δήμος. Ο «δήμος» στην Αρχαία Ελλάδα δεν είχε καμμία σχέση με τον σύγχρονο ισοπεδωτικό ορισμό της «κοινωνίας των πολιτών», «ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, θρησκείας» κ.ο.κ. Απεναντίας είχε περιεχόμενο σαφέστατα Εθνικό και Φυλετικό. Ο Δήμος είναι οργανική κοινότης σε βιολογική βάση (κοινή καταγωγή).

• Σ’ αυτόν ανήκουν τα δικαιώματα, τα οποία δεν είναι αναφαίρετα, αλλά ανακλητά. Παρά την προπαγάνδα των σημερινών ημιμαθών πολιτικάντηδων περί των «της ημετέρας παιδείας μετεχόντων», η φυλετική καταγωγή ήταν βασικό στοιχείο για την ιδιότητα του πολίτου. Δεν θα επεκταθούμε στην άκρως «ρατσιστική» πολιτική της ολοκληρωτικής Σπάρτης, εδώ απλώς θα αναφέρουμε την σπουδαιότητα του «ομαίμου» για την αθηναϊκή δημοκρατία. Είναι γνωστό λ.χ., ότι στην δημοκρατική Αθήνα των δεκαετιών προ του Πελ/κού πολέμου, για να λάβει κάποιος την ιδιότητα του πολίτου, έπρεπε να έχει και τους δύο γονείς του Αθηναίους ελευθέρους. Συνεπώς, η ιδιότης και η λειτουργία του πολίτου απορρέουν απ’ την γέννησή του και όχι φυσικά από την πολιτογράφησή του (ή την παροχή σ’ αυτόν… πράσινης κάρτας!).

• Ο πολίτης γεννιέται –δεν γίνεται. Για παράδειγμα, ο Λυσίας, παρά την προσφορά της οικογένειάς του στην πόλη των Αθηνών, τις σχέσεις της με τον Περικλή και την δική του φήμη, δεν έγινε ποτέ πολίτης. Μόνον η γέννηση εντός της Κοινότητος ομαίμων δημιουργεί «πολίτη» και μόνον αυτή επικυρώνει τα πολιτικά δικαιώματα κάποιου. Μέχρι κι ο πανίσχυρος Περικλής δεν κατόρθωσε να νυμφευθεί την Ασπασία, λόγω της μη-αθηναϊκής καταγωγής της (ήταν Μιλησία). Αναγκάσθηκε μάλιστα, με την μεταρρύθμιση του 431 π.Χ., να καταστήσει ακόμη σκληρότερο τον σχετικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο, για να θεωρηθεί κάποιος πολίτης, έπρεπε να έχει και τους δύο γονείς του Αθηναίους («εξ αμφοίν αστοίν γονέοιν»).

• Συμπεραίνουμε ότι, ενώ η σύγχρονη κοινότης είναι απλώς νομική («πίστη στο… Σύνταγμα») και ο κάθε αλλόφυλος μπορεί να εισχωρήσει σ’ αυτήν, υπογράφοντας απλώς κάποιες… αιτήσεις, η κοινότης στην Πολιτεία των Ελλήνων ήταν φυσική, θεμελιωμένη στο στοιχείο του «ομαίμου» -απαραίτητο στοιχείο για την σφυρηλάτηση συνοχής και ομοψυχίας μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας. Η ισότης Όπως είδαμε, δεκάδες Αρχαίοι Έλληνες διανοητές, μεταξύ των οποίων οι Ηράκλειτος, Πλάτων, Αριστοτέλης κ.ά. αρνούνταν με κάθε τρόπο την ιδέα της «ισότητος», απορρίπτοντάς την ως εξωπραγματική και αφύσικη. Απεναντίας, εδέχοντο την ανισότητα ως προϊόν φυσικού νόμου. Κατά την Ελληνική Κοσμοθεώρηση, θεμελιώδης αρχή κάθε Πολιτείας (και της δημοκρατικής), δεν είναι η ισότης, αλλά η δυνατότητα συμμετοχής.

• Ως προς τούτο, η Πολιτεία για τους Έλληνες ήταν και όφειλε να είναι εκλεκτική. Στην αθηναϊκή δημοκρατία, επί παραδείγματι, πολίτες μπορούσαν να είναι μόνον οι «επίλεκτοι». Κι αυτοί ήσαν οι «αυτόχθονες», άρρενες, ελεύθεροι, υγιείς, ενήλικοι, μη απωλέσαντες την ιδιότητα του πολίτου ως αντικοινωνικοί, «ομοφυλόφιλοι», λιποτάκτες ή/και φυγόστρατοι.

• Εδώ πρέπει να επισημάνουμε πως, σε αντίθεση με το σημερινό όργιο των «αντιρρησιών συνειδήσεως», η έννοια του πολίτου στην Αρχαιότητα είχε άμεση συνάφεια προς την εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων. Τούτο αποδεικνύεται ετυμολογικώς, με τον γλωσσικό αναγραμματισμό του πολίτου-οπλίτου. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε σύνολο 450 χιλιάδων των Αθηνών του «χρυσού αιώνος», οι πολίτες περιορίζοντο γύρω στις 20 χιλιάδες, εκ των οποίων οι μισοί και πλέον δεν μετείχαν στις συνελεύσεις, επειδή υπηρετούσαν στον στόλο ή διέμεναν μακρυά. Ακόμη και υπ’ αυτές τις συνθήκες, όμως, οι Αρχαίοι Έλληνες διανοητές δεν ήσαν ικανοποιημένοι.

• Ο Πολύβιος γράφει ότι η ισότης ψήφου προϋποθέτει ένα εκλογικό σώμα αποτελούμενο αποκλειστικώς από σοφούς («Ιστορίαι» VI, 56), ενώ ο Αριστοτέλης διευκρινίζει ότι η ίδια η εκλογή των αρχόντων διά ψήφου, αποτελεί εφαρμογή αριστοκρατικής αρχής, αφού, αν όντως όλοι οι πολίτες είναι ίσοι, η ανάδειξη θα έπρεπε να γίνεται με κλήρο!

• Η Ελευθερία Στην πολιτική σκέψη των προγόνων μας, ανεξαρτήτως του πολιτικού μοντέλου που θαύμαζαν, η «ελευθερία» νοείτο ως δικαίωμα του να ανήκει κάποιος στην κοινότητα, όχι όπως σήμερα ως χειραφέτηση από αυτήν. Ελευθερία δεν ήταν η δυνατότης αποδεσμεύσεως του ατόμου από την κηδεμονία της πόλεως (βλ. «αναρχισμός») ή από τους καταναγκασμούς που αυτή επιβάλλει, αλλά το δικαίωμα να ανήκει στην πόλη και έτσι να μετέχει στις υποθέσεις της. Επομένως, το άτομο δεν είναι αυθύπαρκτος φορέας «αναφαίρετων δικαιωμάτων», αλλά, αντιθέτως, έξω από τα όρια της πόλεως στερείται αυτών των δικαιωμάτων (ο δούλος, ο εξόριστος, ο μέτοικος, ο φυγάς).

• Η Ελευθερία έγκειται στην συμμετοχή, όχι στην ατομική αυτονομία. Η συμμετοχή ασκείται αποκλειστικώς μέσα στα πλαίσια του Δήμου και συνδέεται με την εκ γενετής ένταξη σ’ αυτόν, καθώς και με την διά βίου εξάρτηση από αυτόν. Για τους Έλληνες, η θέληση ενός ατόμου να μην ανήκει στην «πόλιν» δεν αποτελεί δείγμα ελευθερίας, αλλά μια ανούσια τάση αυτό-υποδουλώσεως. Διότι η Ελευθερία είναι κτήμα συλλογικό, ενός συνόλου «ομαίμων, ομογλώσσων, ομοθρήσκων και ομοτρόπων» ανθρώπων.

• Γι’ αυτό και η υποχρέωση προασπίσεως της πόλεως και του πατρογονικού εδάφους (της «πατρίδος γαίας» κατά Όμηρον), είναι η μεγαλύτερη απόδειξη Ελευθερίας, η μεγίστη Αξία, πάνω στην οποία βασίστηκαν όλα τα αρχαιοελληνικά πολιτεύματα, ολόκληρο το οικοδόμημα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού Επίλογος Το πώς αντιλαμβάνονταν οι Αρχαίοι πρόγονοί μας την Αρίστη Πολιτεία, δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί στις γραμμές αυτού του περιοδικού. Αυτό που πρέπει να εξαχθεί ως συμπέρασμα εκ των ανωτέρω, είναι ότι οι Ελληνικές αντιλήψεις περί Πολιτείας εκφράζουν έναν λαό φυλετικά ομοιογενή, με πολιτιστική συνοχή και έντονο πολιτικό συναίσθημα.

• Οι πολίτες δεν γίνονται τέτοιοι, υπογράφοντας κάποιο «κοινωνικό συμβόλαιο», αλλά συνιστούν μια άρρηκτη κοινότητα συναισθημάτων, αξιών, κοσμοθεωρίας, βιοαντιλήψεως –καταστάσεις εκπορευόμενες απ’ την κοινή καταγωγή. Έτσι, δύνανται να λαμβάνουν αποφάσεις συλλογικώς, κατά τρόπο άμεσο, χωρίς μεσάζοντες.

• Ο σύγχρονος εκμαυλισμένος Κοινοβουλευτισμός και οι αντιλήψεις του εκφράζουν έναν λαό ανομοιογενή, αποπροσανατολισμένο, χωρίς εθνική συνείδηση και κοινό τόπο βιώσεως. Εξ ου και η ανάγκη μεσαζόντων, «αντιπροσώπων», «εκπροσώπων» και λοιπών… απροσώπων.

http://polemosgenel.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7491.html#more